Niezależne Forum Projektu Cheops

Kobiety które rządziły Egiptem.Kim były ? Jak żyły ? Co o nich wiemy ?
Myślę że to ciekawy temat.Dzisiaj znalazłam taki tekst :
http://archeowiesci.blox.pl/2007/06/Mumia-Hatszepsut-w-koncu-odnaleziona.html

Co do Hatszepsut to w sobotę (11 kwietnia o 17.55) na TV4 był film "Tajemnice zaginionej królowej Egiptu". Była to pierwsza część więc jak ktoś chcę jeszcze obejrzeć druga będzie w następną sobotę o tej samej godzinie.

Świątynia Hatszepsut

(http://img197.imageshack.us/img197/462/swiatyniahatszepsut.jpg)

Świątynia Hatszepsut, różni się tym od grobowców Doliny Królów i Doliny Królowych, że nie ukryto jej głęboko w ziemi, a wprost przeciwnie, wspaniale wyeksponowano na tle skalistych gór.
Świątynia została odrestaurowana z ruin głównie za sprawą pracujących tu od kilkudziesięciu lat polskich archeologów. Na archiwalnych zdjęciach widać, że leżał tu dosłownie kamień na kamieniu. Wszystko to, zostało zinwentaryzowane, odtworzone na wzór układanki i zrekonstruowane.
Ściany pokrywają barwne malowidła tajemniczych postaci i bogów.

(http://img443.imageshack.us/img443/3042/egipscybogowie.jpg)
Portal wejściowy ozdabiają liczne posągi Królowej Hatszepsut, kobiety z podwójnym symbolem władzy faraonów: korona i przyprawiona broda. Największe wrażenie zrobiła na mnie głowa jej posągu w muzeum w Kairze. Została ona częściowo odrestaurowana, twarz miała cudowny, hebanowy kolor skóry, wydatne, napięte wargi i ogromne hipnotycznie patrzące oczy. Rzeźba zafascynowała mnie podobnie jak głowa Demeter w muzeum w Atenach.
Grobowiec królowej Hatszepsut otacza położony amfiteatralnie łańcuch gór, a przez wąski przesmyk, prowadzi zamknięta niestety dla turystów, ścieżka do samej Doliny Królów.
Oto ona królowa Egiptu
(http://img24.imageshack.us/img24/5185/hatszepsut.jpg)
http://www.foto.pwsk.pl/2009/06/23/swiatynia-hatszepsut/

Polacy wzmacniają świątynię Hatszepsut
Bezprecedensową akcję w obrębie świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari przeprowadził zespół polskich specjalistów, skupionych wokół Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW. Architekci zastąpili cedrowe, stuletnie podpory wzmacniające westybul Kaplicy Hathor stalowymi prętami zapewniającymi stabilność starożytnej budowli.


Deir el-Bahari. Z przodu widać świątynię Hatszepsut. Za nią dużo gorzej zachowane świątynie Tutmozisa III i Mentuhotepa II.

Zrealizowany projekt konserwatorski polegał na zabezpieczeniu i wzmocnieniu płyt stropowych i architrawów fragmentu świątyni zlokalizowanego w południowej części drugiego tarasu. Kaplica Hathor słynie z doskonale zachowanej polichromii i filarów ozdobionych kapitelami z wyobrażeniami bogini Hathor.

- Zarówno stalowe pręty niezbędne do asekuracji fragmentu świątyni oraz 2-metrowe wiertła potrzebne do ich osadzenia sprowadziliśmy z Polski – informuje dr Zbigniew E. Szafrański, szef polsko-egipskiej misji archeologiczno-konserwatorskiej w Deir el-Bahari.

Dodatkowo jedną z nisz w kaplicy zabezpieczono z pomocą stalowej ramy, którą przygotowano w Kairze. Podczas montażu stosowano wyłącznie śruby wykonane ze stali nierdzewnej. Stalową konstrukcję zabezpieczono przeciwkorozyjnie.

- Trudność przedsięwzięcia polegała na precyzyjnym przewierceniu wapiennych bloków tworzących kaplicę. Jednak zamierzenia zrealizowaliśmy z pełnym powodzeniem. Odciążyliśmy osłabiony architraw i wzmocniliśmy płyty stropowe – relacjonuje dr inż. arch. Teresa Kaczor, główny architekt misji.

Polscy specjaliści – egiptolodzy, architekci i konserwatorzy pracują w obrębie świątyni Hatszepsut, faraona rządzącego Egiptem w poł. XV wieku p.n.e., od 1961 roku.

Projektem zabezpieczenia i wzmocnienia westybulu Kaplicy Hathor kierują wspólnie inż. Mieczysław Michiewicz, Rajmund Gazda – główny konserwator misji i dr inż. arch. Teresa Kaczor – główny architekt misji.

Tekst pochodzi z serwisu Nauka w Polsce.

NEFERTETE

  Nazywana najczęściej najpiękniejsza kobietą antycznego świata. Z jej twarzy bije blask, gracja i spokój. Jej popiersie znalezione w jednym z warsztatów rzeźbiarskich Totmesa, jest jedną z najpopularniejszych i najczęściej replikowanych figur egipskiej sztuki antycznej. Jest niezwykle fachowo wykonana, a co zdumiewa jeszcze bardziej to fakt , że była tylko narzędziem do nauki. Brak lewego oka, potwierdza tylko tezę, że popiersie było przeznaczone do pokazów jak rzeźbić oczy.

(http://img249.imageshack.us/img249/7369/bustnft.gif)

Choć nikt do dziś nie jest pewien jej pochodzenia, to choćby z tego powodu zakłada się że była córką Aii, generała z armii Echnatona. Po ślubie z Echnatonem zmieniono jej imię z Nefretete ( Piękność przybyła) na Neferferuaton ( Pięknością jest uroda Atona). Możemy podziwiać wiele chwil z okresu małżeństwa i życia codziennego królewskiej rodziny na reliefach ocalonych od zniszczeń w Amarnie. Nefretete jest stale ukazywana wraz z Echnatonem jako wierna czcicielka Atona bądź podczas zabaw z córkami. Poezja Echnatona jest jego świadectwem jego wielkiej miłości do żony.
Księżniczka dziedziczka, Ogrom Uprzejmości

Pani Szczęścia

Której głos jak dwa piórka

Raduje każde ucho

Serce Króla kojąca w domu

zadowolona z każdego jego słowa

Wielka, ukochana małżonka królewska

Pani dwóch krain, Neferferuaton Nefretete

Niech żyje na wieki

Miłość i szacunek Echantona do żony była tak wielka, że była ona jednym z najbardziej zaufanych doradców. Jej oddanie i wiara w Atona, utwierdzały króla w wierze, że Aton jest jedynym prawdziwym bogiem Egiptu. Jak tajemnicze jest jej pochodzenie, równie tajemnicze jest jej znikniecie. Zniknęła w czasie wielkich protestów przeciwko nowej religii. Bardzo długo myślano, że umarła. Ale ostatnie odkrycia, mogą dowodzić, że została usunięta na bok, odcięta od dworskiego życia i przeniesiona do małej wioski nieopodal stolicy. W całej Amarnie próbowano usunąć jej imię z reliefów i posagów, na znak ekstremalnego niezadowolenia Echnatona. W grobowcu Meritaton malowidła ukazują jednak Nefretete jako prawowitego członka rodziny królewskiej  uczestniczącego w pogrzebie córki. A przecież pogrzeb Meritaton miał miejsce długo po zniknięciu Nefretete z Amarny.
http://www.egypt_legends.republika.pl/nefretete.htm