Niezależne Forum Projektu Cheops

Mysle ze ten temat jest tak stary jak swiat. Napisano wiele ksiazek, nakrecono wiele filmow, jest duzo przezyc
miedzy ludzmi. Co wy myslicie na ten temat.

         Ja osobiscie wierze w serdeczna przyjazn miedzy kobieta i mezczyzna.

Oczywiście, że jest możliwa taka przyjaźń, ale pod warunkiem, że ten mężczyzna jest gejem, bo wtedy do niczego więcej nie dojdzie ;)
Lub na odwrót, mężczyzna hetero a kobieta lesbijka.

Jest jak najbardziej możliwa - żonę uważam za swojego najlepszego przyjaciela.

Symeonie, szkoda ze ten twoj tekst, na dole napisales w jezyku niemieckim, postaraj sie to przetlumaczyc na polski.

Chce zaznaczyc ze chodzi mi o ludzi hetero i nie malzenstwa, malzenstwa laczy nie tylko przyjazn ale tez
milosc i seks.

Mi chodzi o prawdziwa przyjazn. Rafaela

Arteq ,ale jednak przyjaźń przerodziła się w miłość .....lub odwrotnie.Wydaje mi się że Rafaela nie to miała na mysli.
Osobiście mam przyjaciela z dzieciństwa.Mieszkalismy w jednej kamienicy,bawilismy się razem w piaskownicy,chodziliśmy razem do przedszkola,podstawówki i liceum.Obecnie nasze drogi się rozeszły ,on mieszka w innym mieście,ale kontakt cały czas mamy.Zwierzaliśmy się sobie wzajemnie , mamy podobne zainteresowania,zawsze mogłam na niego liczyć.Tak ! to moj najlepszy przyjaciel.

Jak zrozumiałem Rafaelo, oczywiście chodzi Ci o platoniczną przyjaźń pomiędzy nie-małżonkami i przyjaźń długoletnią. Powiem tak, uważam to za możliwe przy założeniu, że jedno z nich jest "zajęte". W przeciwnym przypadku prowadzi to zbliżenia fizycznego.

ja myślę że taka przyjaźń jest możliwa

choć niezwykle trudna bo zazwyczaj jedno w końcu zakochuje się w drugim

Ok, rozumiem, zawężamy to tylko do ludzi hetero. Myśle, że taka przyjaźń jest możliwa, ale tak jak napisał arteq, jeśli jedno lub oboje są zajęci.
Rafaela, już tłumacze mój podpis : Dwie rzeczy są nieskończone, wszechświat i ludzka głupota, ale co do wszechświata nie jestem całkowicie pewien.

 Twoje pytanie jest wyjątkowo retoryczne.
Czyli  pytasz, a zarazem dajesz odpowiedź - wierzę w serdeczną przyjaźń pomiędzy K i M.
Jednak ta retoryka ma swoje podłoże.Poprostu nie istnieje w Twoim życiu taki mężczyzna, prawda ? Lub może istnieje, lecz nie taki jak to sobie końcowo wyobrażasz.
 Jest jeszcze  inna motywacja. Kobiety, które jakoś nie widzą swojej przyszłości w związku małżeńsku, poszukują nade coś bliskiego, co mogło by zastąpić na podobnym poziomie związek.
Więc poszukują i znajdują - przyjaźń pomiędzy kobieta, a mężczyzną.
Ciekaw jestem, czy trafie w dziesiątkę - nie jesteś mężatką ( z pewnych przyczyn nie ważne jakich ), więc.. szukasz przyjaciela - mężczyznę.

Symeon , przetlumaczyles ten tekst bardzo ladnie. Jest to bardzo madre powiedzenie, w jezyku polskim brzmi jeszcze ladniej. Dziekuje Ci bardzo.
           Ja chce jeszcze dodac, ze takie przyjaznie w dzisiejszych czasach sa bardzo zadkie, ale sa.
Kazdy w swoim zyciu marzy aby miec takiego przyjaciela z ktorym mozna porozmawiac o najbardziej osobistych
sprawach, poradzic sie, niekiedy moze tez wyplakac. To prawdziwy przyjaciel,czy przyjaciolka potrafia sluchac,
pomodz bez pytan, bez ocen. W ciagu naszego zycia ludzkiego poddawani jestesmy roznym wydazeniom,
przezyciom i jesli ma sie naprawde dobrego przyjaciela ktory pomoze zrozumiec, otworzyc oczy na rzeczywista sytuacje, pomoze przetrwac kryzysy rodzinne i osobiste.  Ludzie w tym zagonieniu zredukowali swoje zycia do chcenia i mienia. Mysle jednak ze kazdy z nas teskni za takim prawdziwym przyjacielem.

Silver. Ja nie szukam przyjaciela-przyjaciol, ja ich mam.
Jestem mezatka od 36 lat-szczesliwa, mam dwoje doroslych dzieci i czworo wnuczat. Mojego meza znam juz 40 lat. Nasz zwiazek rozpoczal sie od mlodzienczej przyjazni i po 4-ch latach pobralismy sie. Zawsze mielismy wspolny jezyk . Moj maz jest mezczyzna z ktorym moge o wszystkim rozmawiac. Osobiscie nie
szukam wypelniania jakichs luk. Jednak bardzo sobie cenie sytuacje, jesli moge pomodz moim doswiadczeniem zyciowym innym ludziom. Bardzo chetnie sie ucze od innych- tez duzo mlodszych odemnie
osob. Jesli ktos ma cos madrego do powiedzenia, to slucham go zawsze bardzo pilnie. Przyjazn trzeba pielegnowac, doceniac. Przyjazn rosnie bardzo wolno i jesli jest prawdziwa, szczera to przetrwa rozne
sytuacje i bedzie jeszcze bardziej wartosciowa. Ten temat w dzisiejszych czasach traca stara piwnica,
jednak mysle ze czas najwyzszy aby ludzie zastanowili sie nad wartosciami do ktorych nie potrzeba
pieniedzy, bo za taka przyjazn nie ma ceny- to jest skarb taki jak zdrowie, i zycie .

Silver ::D Nie trafiłeś w dziesiątkę ani w przypadku Rafaeli ,ani w moim.Pytanie jest proste ,a wy dopatrujecie się podtekstów

Przecie zawsze mogę się mylić. A skoro wierzycie w przyjaźń pomiędzy
K i M, to w czym problem ?
Problem jeżeli istnieje jakikolwiek, to tkwi generalnie w tym:
 Wszystko przychodzi do nas na zaproszenie.Tym zaproszeniem jest otwartość, ufność, zaufanie, zrozumienie, dojrzałość serca, czyli ...świadomość serca.W tym zamyka się przyjaźń i cała rzeszta.
Przyjaźń to wielka i niezwykła rzecz.O wiele trudniej jednak znaleźć te wartości w życiu. A dlaczego trudno je znaleźć, to odpowiedź zawarłem w powyższej  definicji.Chyba, że znasz lepszą definicję, która może wytłumaczyć ewentualne problemy z przyjaźnią, miłością itd... to chętnie posłucham ?

Tak to jest, przyjazn nie spada z nieba, przyjazn trzeba pielegnowac, przyjazn potrzebuje czasu.
Jest juz pozno kochane kociaszki, proponuje szybciutko isc do swoich wygodnych lozeczek. Zycze wam przepieknych, przyjacielskich snow i rano mozemy dalej walczyc na naszym kochanym forum pa,pa. Rafaela

Nie trzeba się ograniczć, przecież można życ w przyjaźni , podziwiać przyjaciela(ciółkę) i docierać do granic dotykalności na swój własny indywidualny sposób... ;)


Pozdrawiam - Thotal :)

Ja uważam, że tak platoniczna jest niemożliwa, prawie zawsze jedna ze stron chce czegoś więcej. Musiałam niesty zrezygnować z przyjaźni z fajnym chłopakiem. Na początku przez 2 czy 3 lata jak znów spotkaliśmy się w dorosłym życiu było wspaniale, te same zainteresowania, rozmowy do rana. Niestety wszystko to zaczęło niszczyc jego małżeństwo, on stracił ochotę na wychodzenie z żoną, dzwonił wtedy do mnie i chciał się spotkać, dopiero po próbie zaciągnięcia mnie do łóżka zorientowałam się co się dzieje. Wycofałam się po angielsku, a dzięki temu widze że jego rodzina odbudowała się, urodziły im sie dzieci i wyglądają na szczęśliwych.... tak to wyględa z boku.

Pozdrawiam :))

Czyli należałoby Wiki z przykrością stwierdzić, ze nie była to prawdziwa przyjaźń - w sensie "nie obopólna", a z tego co wiem to do przyjaźni potrzebne są m.in. 2 osoby.

Podejrzewam - jeszcze raz zaznaczę - podejrzewam, że niestety żona po prostu mu zszarzała, straciła na atrakcyjności, a w Tobie odkrył blask "nowości", do tego powróciły miłe wspomnienia z przeszłości...

No coz, okazalo sie ze temat nie jest taki latwy na dzisiejsze czasy. Z kregu ludzi mlodych wszyscy z ktorymi
rozmawialam stwierdzaja tak jak na forum, ze taka przyjazn praktycznie nie moze istniec. Jest to bardzo
smutne, czlowiek zrobil sie bardzo komercjalny, nie ma czasu na zadne nostalgie....... . W swiecie wysokiej
techniki, ludzie zyja zupelnie innymi kryteriami, choc napewno czesto tesknia za naprawde prawdziwa przyjaznia. Prawdziwe przyjaznie miedzy ludzkie sa coraz zadsze. Nikt nie ma czasu dla siebie, a co dopiero dla kogos. Mam nadzieje jednak ze przyjazn ludzka nie zostala odstawiona do Lamusa i czy to przyjazn mieszana czy kobiety i kobiety, mezczyzny i mezczyzny ozyje w naszym zabieganym zyciu . Ja osobiscie bardzo cenie sobie moje przyjaznie, w kregu mojej rodziny tez istnieja bardzo sympatyczne przyjaznie. Mam wrazenie
ze w ostatnich paru latach chec mienia przyjaciela powiekszyla sie i ludzie zaczynaja wracac do tych starych dobrych zwyczajow. Zycze wszystkim znalezienia dobrego przyjaciela na dobre i na zle. Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie Rafaela.

Mimo wszystko, chyba wszyscy chcielibyśmy być dobrymi przyjaciółmi. Jednak w dzisiejszych czasach jest to coraz trudniejsze. Ludzie ze sobą konkurują bardziej niż kiedyś (mam na myśli tzw. wyścig szczurów), zdecydowana większośc populacji myśli o pieniądzach, chcemy zadbać przede wszystkim o nas samych, uczucia tracą na wartości, bardziej liczy się zaspokojenie potrzeb fizycznych, a nie duchowych. Dodatkowo przedstawiciele płci męskiej wstydzą sie nazywać swoich dobrych kolegów przyjaciółmi i pilnują, żeby sprawy "uczuciowe" między nimi nie zaszły przypadkiem za daleko, bojąc się, że zostaną posądzeni o homoseksualizm. W przypadku kobiet jest tak samo, choć w mniejszym stopniu.

Witaj Symeon,masz racje, wlasnie czekalam na taka odpowiedz. Ludzie zapedzili sie nie wiadomo dokad.
Jednak jak wspomnialam po malu zaczyna sie wszystko klarowac. Coraz czesciej ludzie zauwazaja ze brak
prawdziwych przyjaciol jest ciezka strata. W Niemczech juz od przedszkola zaczynaja pielegnowac przyjaznie, wprowadzajac do szkoly itp. Coraz wieksze ilosci mlodziezy pielegnuje przyjaznie i znajomosci w sposob bardzo bezinteresowny, pieniadze nie sa tak wazne. Tez pokolenia starszych ludzi utrzymuja swoje wieloletnie
znajomosci i przyjaznie. Jest to bardzo , bardzo sympatyczne. Mam tak ogromne zyczenie, aby przyjaznie
miedzyludzkie nabraly znowu duzego znaczenia w naszym zyciu. Rafaela.

Bardzo mądre stwierdzenie i bardzo praktyczne :)

Są granice, których nie należy przekraczać, ale do tych granic długa droga i tam jest nasze pole do popisu :)

Gdy w Czlowieku widzi sie Czlowieczenstwo , nie seksualnosc , przyjazn miedzy kobieta , a mezczyzna jest absolutnie mozliwa.

Kiara :) :)

Coraz czesciej ludzie zauwazaja ze brak
prawdziwych przyjaciol jest ciezka strata. W Niemczech juz od przedszkola zaczynaja pielegnowac przyjaznie, wprowadzajac do szkoly itp. Coraz wieksze ilosci mlodziezy pielegnuje przyjaznie i znajomosci w sposob bardzo bezinteresowny, pieniadze nie sa tak wazne.


Tak,chyba w dżungli amazońskiej,bo na pewno nie w cywilizowanym świecie.
Współcześnie świat to globalne miasto,gdzie wiele jednostek żyje obok siebie,ale nie ma między nimi więzi,psychicznej bliskości.
Światem rządzi pieniądz.

Wracając do tematu PRAWDZIWA PRZYJAŹŃ między mężczyzną a kobietą jest absolutnie nie możliwa.

Niemożliwa jest jakakolwiek przyjaźń dwóch osób, z których chociaż jedna widzi w drugiej obiekt seksualny. Nie ma wtedy mowy o przyjaźni, lecz o zauroczeniu, być może zakochaniu. Jeśli ta druga osoba uczucie odwzajemnia, powstanie związek, bądź przyjaźń się rozpadnie. Jeśli zaś ta druga osoba tego nie dostrzega, to i nici ze związku i nici z przyjaźni, bo prawdziwy przyjaciel wie, co czujesz. Niektórzy tkwią w takich oszukańczych relacjach okłamując siebie samego. Czasami choć wiemy, że jesteśmy ze sobą zbyt blisko, przymykamy na to oko, by nie stracić "przyjaciela", którego i tak już nie mamy. Przyjacielem powinien być partner, tak jak Arteq powiedział, że dla niego przyjaciółką jest żona. Święta prawda, tak właśnie powinno być i jego wypowiedź jest tutaj jedyną właściwą.

Z przyjaźnią, tak jak z większością innych pojęć jest podobnie. Wszystko zależy od tego w jaki sposób je postrzegamy.
Kiedy przyjaźń opiera się na relacji umysł-umysł ( ego-ego) to wówczas prędzej czy później dojdzie do konfliktów, gdyż jest to relacja polegająca na pielęgnacji różnic, ewnentualnie ich tolerowania. Do tego dochodzi sfera seksulaności również w znacznej mierze mająca początki w umyśle  ( fantazje seksulane, wyobrażenia piękna ).  Stosunek do seksualności dzieli ludzi, rysuje między nimi wyraźne granice. Mocno zakorzenione w umysłach są stereotypy i uprzedzenia takie choćby, jak ktoś już wspomniał o relacjach w męskiej przyjaźni. Z umysłem wiąże się również potrzeba posiadania wyrażana jako zazdrość. Nie jest tak, że  mąż jest zazdrosny o swoją piękną małżonkę do tego stopnia, że nierzadko zabrania jej przyjaźni z innym facetem ?
Kiedy jednak zmienimy punkt postrzegania z umysłowego, na w pełni świadomy, intuicyjny ,duchowy, to wszystko staje się prostsze. Po pierwsze duchowa relacja nie traktuje ludzi jako oddzielone od siebie indywidualności prowadzące wojnę, lecz jako połączone ze sobą , współpracujące komórki tego samego "ciała". Z definicji więc każda zdrowa "komórka" jest moim przyjacielem. Jest nim zwierze, roślina, drugi człowiek, ale także woda, kamień , ogień i powietrze. Świadomość tego, że jestem nieśmiertelną duszą daje poczucie bezpieczeństwa. Mojej duszy , mojej prawdziwej Istocie nikt i nic nie może zagrozić (z wyjątkiem tego, że mogę zaszkodzić ewentualnie sam sobie poprzez nieświadomość ). Ponadto ta moja dusza nie ma płci. Fizyczność jest ubiorem za pomocą którego postanowiłem zamanifestować się w tym materialnym świecie. Nie ma potrzeby posiadania czegokolwiek materialnego, gdyż wszystko jest tymczasowe, a jednocześnie wszystko jest potencjalnie dostępne.
Świadomość nadrzędności ducha nad ciałem i umysłem wyzwala z uwięzienia w materii oraz wszelkich stereotypów i przymusów narzucanych przez umysł.
Pisząc o przyjaźni między kobietą , a mężczyzną ( w ogóle między ludźmi ) mam na myśli kontakt na tym wyższym poziomie ducha.
Instynkty i umysłowe urojenia usiłują przejąć główną rolę w kierowaniu moją osobą, usiłują na stałe uwiązać ducha do siebie tak, aby go ubezwłasnowolnić, cąłkowicie utożsamić. Na początek wystarczy uważnie obserwować te wysiłki, a tym samym zrozumieć, że nie jest się ani umysłem, ani instynktem. Zauważ , że jesteś jak woda raczej , lub powietrze, których nie da się uwiązać. Podnoszenie poziomu świadomości przypomina zwiększanie ciśnienia w naczyniu - w pewnym momencie ścianki tego naczynia nie wytrzymują - nie są w stanie już dalej nadawać kształt świadomości. To właśnie się dzieje teraz - wszechświat wzmacnia harmonię . Gdy się do niej dostroisz to Twoje ciśnienie niebotycznie wzrasta. . Kiedy uwolnimy się od władzy umysłu i ciała ( pozostając z nimi w kontakcie ) zrozumiemy własną nadrzędność ( nadrzędność czujnego spokoju )  to stajemy się przyjaciółmi samych siebie.
Wydaje mi się, że w szerszym kontekście, cały Wszechświat jest takim naszym przyjacielem. Przyjaźń jest uczuciem harmonicznym, a dzięki świętej geometrii wiemy, że wszechświat funkcjonuje na harmonicznych zasadach. Ta kompatybilność nie jest przypadkowa. Wprowadzanie do własnego życia relacji  harmonicznych wzmacnia wszystkie współbrzmiące częstotliwości.
Pozostawianie na poziomie myślenia o podziałach, pieniądzach i seksie to pozostawanie w dysharmonii, a w rezultacie szkodzenie samemu sobie.
Tak uważam

Przyjazn.... , naprawde trzeba nie przezyc prawdziwej przyjazni zeby twierdzic iz tylko maz czy zona moga byc prawdziwymi przyjacolmi.... Moga, owszem moga... , ale.... to niezwykle zadki przypadek. Kim sa malzonkowie dla siebie naprawde , okazuje sie po bardzo dlugoim stazu malzenskim gdy dochodzi do rozwodu. Wowczas zazwyczaj cala swietlista deklaracja blednie, a twarze odslaniaja prawde o sobie. Niestety.

Z posrod mezczyzn ktorych znam niewielu nazwala bym przyjacielem.
Zapewne zaskocze was bardzo, tak moge pomyslec o Leszku, wiem , mam pewnosc ze w systiuacji gdyby mi byla potrzebna pomoc , On pomogl by mi na tyle na ile by mogl i potrafil. Stalo by sie tak pomimo burzliwych sprzeczek miedzy nami o swiatopoglady.
Wiem iz jest to Czlowiek , ktory w konkrecie by mnie nie zawiodl.
Dlaczego tak mysle? Bo znam go na tyle, zeby moc tak myslec.

Kiara :) :)

Moim przyjacielem jest mój partner i to jest najpiękniejsza przyjaźń, jaką przeżyłam i nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek inny mógł ze mną stworzyć tak silny i trwały związek. Nie uważam, bym mogła nazwać przyjacielem osobę, która mi pomaga w ciężkiej sytuacji. Niewielu robi to bezinteresownie, a nawet jeśli ich intencje są czyste, to czy jest to wystarczający powód, by stawiać ich na równi z człowiekiem, który spędził ze mną każdy dzień swojego życia w ciągu wielu lat? Wolę mieć jednego prawdziwego przyjaciela, któremu oddaję całą siebie niż względy dzielić między kilku, którzy dostając niewiele, nie mogą tego w pełni docenić.
Przyjaźń najszybciej przychodzi, gdy jesteśmy młodzi, gdy nie mamy obowiązków, zobowiązań, gdy wszystko w naszym życiu może się jeszcze zmienić. Jednak za zwyczaj przyjaźń ustępuje miejsce miłości bądź się w nią przeradza. I tu nawet nie chodzi już tylko o przyjaźń damsko-męską.
Kiaro, to piękne co piszesz o Leszku, mam głęboką nadzieję, że i on jest w stanie to samo powiedzieć o Tobie.

W moim przekonaniu przyjaźń niewiele ma  wspólnego z wartościowaniem. Czy ten jest lepszym przyjacielem , bo tyle z nim przeżyłem, a tamten nie zasługuje na miano przyjaciela bo nie dorównuje temu pierwszemu ? Chyba nie tędy droga.

Chociaż każda przyjaźń jest inna to żadna , uważam, nie jest formułą zamkniętą i nie ma co ich porównywać. Proponuję zawsze wzmacniać dobre aspekty wzmacniające przyjaźń bez czepiania się różnic.
Stosuję te zasady w moim życiu wobec ludzi i żyje mi się z nimi dużo lepiej.

  Główna iluzja życia polega  na tym, że wyobrażamy sobie, iż musimy być szanowani, rozumiani , kochani itd... Ta grupa  (naszych Ego) wciąż  łamie nasze serca powodując w ten sposób wiele chorób, zaburzeń i nieporozumień. W powszechnej opinii więc -  bycie docenianym, rozumianym i kochanym, szanowanym  jest czymś naturalnym. Uśpiona ludzkość postawiła to do góry nogami, jak większość rzeczy. Naszą naturalną cechą jest raczej doceniać, niż być docenianym, raczej szanować, niż być szanowanym, raczej rozumieć, niż być rozumianym. Naszą naturalną cechą jest raczej kochać, niż być kochanym.

 Nasze Prawdziwe Ja guzik obchodzi, czy jesteśmy kochani, czy nie. Dba tylko o to, by kochać, bo to jest jego prawdziwą naturą !!!

Tymczasem nasze urojone ''ja'' chce pytać - czy jestem kochany, czy jestem kochana. Co gorsza, próbuje jeszcze analizować, porównywać, osądzać, aby się co do tego przekonać.
Robi tak, bo nie wie, że naszym naturalnym stanem jest miłość.

 Porzuć iluzję, że musisz uzyskać coś od kogoś i stań się wreszcie wolny. Egzekwowanie od ludzi szacunku, uznania, aprobaty, zrozumienia, miłości, przyjaźni  jest zajęciem niezwykle wyczerpującym i  wysysającym z nas życie. A jeśli udaje nam się, to prawdopodobnie dlatego, że skutecznie manipulowaliśmy innymi, by nam to dali.

Dobry Boże, całe moje życie skupia się wokół zdobycia od innych miłości, przyjaźni, szacunku i zrozumienia. Co mam robić?

Porzuć iluzję, że potrzebujesz tych uzależnień i poczuj różnicę. Wówczas zrozumienie, szacunek i miłość, jakie otrzymujesz od innych, staną się szczere i będą ożywczym źródłem wielkiej energii. Będzie tak, ponieważ pozwolimy im przychodzić swobodnie i naturalnie zamiast gonić za nimi , co w rzeczywistości nie pozwala nam otworzyć się na ich przyjęcie.

Ps. Kto ma możliwość zkorzystania z dobrych, fachowych szkoleń z zakresu związków, partnerstwa, miłości to niech czasem znajdzie czas dla siebie i skorzysta.
Nie wiem, czy w Warszawie są jeszcze prowadzone tzw.wolne wstępy na wykłady z tego zakresu. Wiem, że swego czasu były prowadzone w Europejskiej Akademii Psychologii, ale jak jest teraz to tego nie wiem.
Nie popadajemy wzbyt wielki samozachwyt sądząc, że mamy to co chcemy.
Mamy miłość, mamy przyjaźń, mamy to lub tamto.
Przede wszystkim cokolwiek mamy, cokolwiek zaistniało w naszym życiu nie stawiajmy niczego na piedestale !

East.
 Masz całkowitą rację w tym co piszesz. Nie ma żadnego wartościowania, porównywania. Znam ludzi, którzy tak właśnie robią. Żony zachawalają jakich to mają wspaniałych mężów, a mężowie jakie to mają wspaniałe i kochane żony.
No i oczywiście jedni i drudzy nie oprą się, aby powiedzieć, że mają też dobrych przyjaciół.
Zdarzyło mi się, coś takiego, że powiedziałem: nie opowiadajcie mi takich głupot, bo nie mogę już nawet tego słuchać. No i od tego czasu przestałem być tych ludzi przyjacielem, heh !

Ja nigdy nie opowiadam tego typu rzeczy, nigdy nie opowiadam jaki to mój związek jest (wspaniały, dobry, czy zły ) bo to tylko przypomina moralność pani Dulskiej i świadczy o niedojrzałości emocjonalnej.
Inni nie są wcale gorsi, ani lepsi w tym co robią i co mają.Każdy ma swoje wyjątkowe doświadczenia, a im te związki są  bardziej trudne, wymagajace, tym bardziej są cenne i twałe.Kropka.

 Życie jest spontaniczne i wielkie i nie polega ono na etykietowaniu !

Świat jest wciąż o wiele większy, piękniejszy i mądrzejszy niż o nim myślimy. ;)

Ufff .....

Uffff...kiedy zobaczyłam kolejny długi post,nie chciało mi się go czytać !!! Pomyslałm jednak (albo cos mi podpowiedziało) że musze.Przeczytałam.
Silver to prawda co napisałeś i dziękuję ci za to.Właśnie uświadomiłeś mi że tracę wiele energi na te wszystkie sprawy o których pisałeś.Od tej chwili basta!! koniec i kropka :D

Wcale się nie dziwię, że się od Ciebie oddalili. Najpierw pięknie mówisz, jak to niepoprawnym jest wartościowanie, ocenianie, klasyfikowanie, a zaraz potem z łatwością negujesz fakt, że ktoś może być szczęśliwym w swoim związku.
To przykre, że autorytetem czuje się za zwyczaj ten, kto nie potrafi docenić piękna podmiotu swojej przemowy.
Po co właściwie wysyłasz ludzi na kursy o małżeństwach i relacjach międzyludzkich?
W jednym z tematów Hydeparku bodajże Linda wysłała jedną poczciwą panią do psychiatry i to w żarcie jak podejrzewam. Naskoczyłeś na nią wywołując długi monolog, ponieważ Linda nie chciała się nawet wdawać w dyskusję z osobą, która ocenia ją tak krytycznie jak Ty to zrobiłeś. Postąpiła całkiem słusznie w moim mniemaniu, prawdopodobnie sama nie powinnam wdawać się w rozmowę z osobą, która ma na wszystko gotową odpowiedź.
Te gotowe odpowiedzi, recepty na każdy problem. Ilu użytkowników tego forum takie ma?
Nawiązuję do tego konkretnego tematu, przyjaźni czy miłości, bo już się i tak tu wszystko zlało.
Każda relacja jest inna, każda opiera się na czymś innym, nie można każdego problemu rozwiązać w ten sam sposób. To, co podziała na jednego, niekoniecznie pomoże drugiemu.
Opowiadanie Twoich znajomych (bo już nie przyjaciół jak sam podkreśliłeś) o swoich udanych związkach nie świadczyło o ich niedojrzałości emocjonalnej. Oceniłeś ich niestety własną miarą. Każdy tak ocenia innych, dlatego za zwyczaj krytyka niemalże nigdy nam się nie udaje, bo nie trafia w sedno sprawy. Rób tak dalej, a jak sam zauważyłeś, będziesz miał więcej trudnych do utrzymania i jednocześnie cenniejszych jeśli Ci się to uda - relacji.
Gdy mnie ktoś opowiada o tym, jak bardzo jest szczęśliwy z drugą osobą, to cieszę się razem z nim tą radością. Nie odtrącam go, nie neguję, po prostu się cieszę. Z czego? Że jest tak szczęśliwy, że mógłby o tym całemu światu wykrzyczeć. A osoby, które nie lubią słuchać o cudzym szczęściu i spełnieniu, są albo nieczułe albo zazdrosne.
Zamiast użalać się nad innymi, postaraj się zmienić swoje życie w ten sposób, żeby nie drażniło Cię słuchanie takich radosnych wieści. Nie patrz na innych z góry krytycznym okiem. Pewnie Twoje słowa wywołały u tych ludzi smutek i zawód.

Janneth, bardzo trafne uwagi. Szczęściem należy się dzielić z innymi. Właśnie taką energię powinno się rozprzestrzeniać, zamiast ciągłego krytykanctwa i malkontenctwa. A już postawa ja wiem najlepiej jest pożałowania godna. Ale pozwólmy też i na to, z tego się przecież  wyrasta …  ;D

Ilu ludzi, tyle praw do wyrażania siebie na swój własny sposób. Nie ograniczajmy się nawzajem …

Pozdrawiam serdecznie  :)

 Problem w odniesieniu się do Twojej wypowiedzi jest taki, że ''ja'' nie miałem zamiaru ani Ciebie, ani nikogo w niczym przekonywać.Wypowiedź moja nie była personalnie skierowana ani do Ciebie, ani do nikogo.
Co więcej, nie są to moje słowa, lecz był to cytat.
A wtym całym cytacie, własciwie jedna rzecz była bardzo cenna, co uchwyciła Channel.Z tego też zdałem sobie sprawę ile traciłem niepotrzebnie życiowych energii - tylko na co ?
No cóż.Tracimy tu nawzajem tylko czas.To od nas zależy, czy chcemy czegoś się nawzajem nauczyć, popychać to swoje życie do przodu, czy nie.
Ja nie muszę tu niczego pisać, ani cytować, bo cenię swój czas i mogę go wykorzystać gdzie indziej.
Jeżeli uważacie, że tego typu wpisy jak ten ostatni cytat : to krytykanctwo, malkontenctwo i postawa pożałowania godna, to jest asumpt do tego, aby nic już nie pisać, bo właściwie... to po co .... i do kogo ?

Silver, wyluzuj :) Cytowane słowa za zwyczaj stawiamy w cudzysłowiach i podpisujemy autorem. W Twojej wypowiedzi tego nie ma, dziwisz się, że mam prawo uważać, że to Twoje słowa?
Faktycznie nikogo nie zamierzałeś do niczego przekonywać, tylko zasugerowałeś gdzie można znaleźć odpowiednie kursy, aby myśleć podobnie do Ciebie ;)
Nie masz się co tak złościć, z resztą w osłupienie wprawia mnie Twoje załamywanie rąk i brak dalszej inwencji oraz potrzeby prowadzenia dyskusji. Nic na siłę.

Silver, powtórzę za Janneth, wyluzuj … i pisz dalej, albo nie pisz, wedle uznania …  Poglądy innych nie powinny mieć wpływu na Twoje wybory. To Ty decydujesz o formie i treści swego wyrazu, Ty także ustalasz, czy tracisz czas, czy nie. Ja piszę o obserwowanych postawach ludzkich, jeżeli odnajdujesz w nich siebie, to tylko asumpt do przemyśleń, nie do obrażania się.

I tak bardzo Cię lubię, bez względu na to co i jak piszesz.  :D
Bardzo też  lubię Cię czytać, bo potrafię oddzielić Ciebie prawdziwego od naleciałości …  :)
Więcej korzyści dają nam dotknięcia wzajemne na wyższych poziomach, niż to całe nasze klikanie.

Z pozdrowieniami ciepłymi, Twoja siostra ptak  :)

   Heh..., ale kto Ptaku się tu obraża. Skąd Ci  taka  myśl znowu przyszła do głowy ?

  Problem tkwi przecież w zupełnie czymś innym.Chodzi o to, że Ci którzy wiedzą o czym piszemy  coś z tego dla siebie wyciągną, bo są otwarci, na poszerzanie wiedzy, horyzontów i umiejętności, więc poczytają i odchodzą.
Inni wyciągają ''miecz'' i dobrze, że już średniowiecze minęło i stosów już nie ma, bo bym dawno na niego powędrował i nie tylko tu na tym forum.
Tymczasem ''ja'' nic nie mam do zaoferowania innym, w każdym bądź razie nic co było by zgodne z czyimś światpoglądem, którego ktoś sobie kupił od tego przewróconego do góry nogami świata.

A ponieważ podoba mi się jego dowracanie z powrotem ( jak by nie było to dobra zabawa ) to napiszę  kolejną rzecz, która się nie spodoba żadnemu Ego.
Nie podobało się też i mojemu Ego, ale  cóż, ''czas'' w miejscu się nie zatrzymał i trzeba było w końcu się przejrzeć  pewnym obiegowym prawdom, które nawet przy prawdzie nie stały i nie mają z nią nic wspólnego.

Oto kolejny cytatat -  Potrzeba bezpieczeństwa.

  Potrzeba bezpieczeństwa jest utożsamianiem się z lękiem przed swą bezsilnością lub słabością. Musimy ją  mieć przychodzącą z zewnątrz. Musimy mieć pewność, że będziemy mieli jakieś posiadłości, pieniądze, sukces, życiowego partnera lub kogoś, kto się nami zaopiekuje, zapewni nam udane życie, rozwiąże nasze problemy i uczyni nas szczęśliwymi. Ale bezpieczeństwo oparte na rzeczach zewnętrznych jest mitem i pułapką. Sytuacje i ludzie wciąż się zmieniają choc tego nie dostrzegamy tak na codzień. Możemy stracić całe nasze mienie i pieniądze, a nasi bliscy mogą umrzeć lub odejść. Koniec koniecem  i tak prędzej, czy poźniej tak się stanie.

Potrzeba bezpieczeństwa jest wyuczoną i uwarunkowaną pozostałością z dzieciństwa. Wynika ona z lęku i braku zaufania do siebie, co z kolei rodzi się z braku wiedzy, że jedynym prawdziwym bezpieczeństwem jest bezpieczeństwo wewnętrzne, czyli nasze Prawdziwe Ja, nasza  ''Boska Iskra'' wewnątrz Nas. Jeśli nigdy  nie doświadczymy tej wewnętrznej prawdziwej części siebie, zawsze będziemy pokładać zaufanie w rzeczach i ludziach, którzy są na zewnątrz nas. To w końcu doprowadzi nas do rozczarowania i braku poczucia szczęścia.

Wewnętrzne bezpieczeństwo i szczęście odnajdujemy tylko tam, gdzie one naprawdę jest  – w sobie. Nasz partner, przyjaciel, kochanka, mąż , żona, miejsce zamieszkania, zawód, otoczenie itp. nie ma najmniejszego znaczenia dla naszego stanu wewnętrznego. Może na krótko i jest to złudzenie, ponieważ  dawna tęsknota i pustka powoli powracają, gdyż zabieramy ją ze sobą wszędzie dokądkolwiek idziemy.

Pokładanie zaufania w rzeczach zewnętrznych, a szczególnie w ludziach automatycznie wprowadza nas w stan emocjonalnej zależności i czyni nas ''ofiarami''.

Analizując swoje postawy łatwo sami dojdziemy, w których obszarach swego życia odgrywamy rolę ofiary, by uzyskać od innych coś, czego, w swoim własnym mniemaniu, rozpaczliwie potrzebujemy do szczęścia. Może to być miłość, aprobata, wsparcie, energia itd..... ,  ale w tej grze tracimy dokładnie to, za czym gonimy.

Ps.Channel, napisałem to z myślą o Tobie, bo czuję, że Cię to może zainteresować.
Jest kontynuacją poprzedniego cytatu.

Pozdrawiam

Znalazłam link, więc Silver pozwól, że wkleję już całość zainteresowanym
http://zenforest.wordpress.com/2009/05/09/potrzeba-bezpieczenstwa-i-cykl-ofiary/

 Cała książka Colina jest do ściągnięcia z netu, jak również inne ...
Mogę podać też adres email do Colina. Colin bardzo chętnie odpowiada na pytania. Utrzymuję z nim stały kontakt i mamy wspólny zamiar stworzenia filmu
pt: ''Powrót do Domu'',  lecz wciąż brak sponsorów na produkcję filmu. ;)
Pozdrawiam

Silver, fajne cytaty. Ciekawi mnie  jak , w kontekście "powrotu do domu" , postrzegacie przyjaźń między kobietą, a mężczyzną ?
Jeśli o mnie chodzi, to bardzo interesujące zagadnienie.
Tak , jak ja rozumiem "Dom" to Pełnia. Jedność tego, co oddzielone. Pełnia szczęścia. Gdy wgłębiam się w siebie robię to przeważnie używając umysłu jako narzędzia. Jest to umysł męski. Dlatego w ten sposób nie da rady dosięgnąć Pełni. Nawet bez umysłu moje uczucia są raczej "męskie". Ciało wewnętrzne również wypełnia mężczyznę.
Dlatego jako mężczyzna w naturalny sposób szukam pierwiastka kobiecego. Przyjaźń jest tą szczególną relacją, która "rezonuje" bardziej na poziomie dusz. Można więc powiedzieć, że  (przynajmniej w  moim przypadku) , przyjaźń z kobietą to próba uzupełnienia braku Pełni. Dopełnionemu w ten sposób łatwiej jest wniknąć głębiej w siebie, a nawet , uważam, łatwiej odnaleźć wewnętrzne bezpieczeństwo.

Moim zdaniem, przyjaźń między kobietą i mężczyzną jest możliwa dotąd, dopóki w ich relacje nie zaangażuje się chociaż jedno zbyt pożądliwe EGO. Wówczas, związek ten przeradza się w rodzaj emocjonalnej walki, lub w jakiś pakt o nieagresji…  ;D
Pakt o nieagresji może być nawet tak sprytnie zamaskowany, że wszyscy myślą, iż mają do czynienia z wielką miłością. Co ciekawe, myślenie takie nie jest aż tak zafałszowane, jakby to z tej „pomyłki” wynikało. Jest tak dlatego, ponieważ właściwie wszystko i tak jest z miłości i miłością. Inaczej mówiąc, jest to więc pewnego rodzaju „miłość na kredyt”. Chociaż staramy się tego nie pamiętać, to miłość jest w samej jaźni, natomiast przyjaźń tylko… przy jaźni…
Małżeństwo jest urzędowym paktem, pomagającym w utrzymaniu się przy odpowiedniej jaźni i mającym na celu zabezpieczyć współmałżonków przed ewentualnymi i najczęściej niepożądanymi skutkami ich… pożądliwości…

Jeśli było za mało ROMAntycznie… to ewentualnie przepraszam…

 :)

Wszystko zależy od definicji takiej przyjazni...Dla wielu panów przyjaciel ,to ktos kto razem pójdzie na piwo ,naprawi
bezinteresownie samochód ,pogada o skoku w bok....Na jaki temat moze męzczyzna rozmawiac z przyjacielem kobietą...?
Po czym poznac ,że to przyjazn a nie kolezenstwo? :)

Z kolegą też można przecież pogadać przy piwku, a nawet bezinteresownie pomóc w jakiejś naprawie – o ile materializm nie jest głównym fundamentem tego koleżeństwa…
Wydaje mi się, że kolega jest wynikiem bardziej spontanicznych naszych koligacji. Natomiast przyjaciel jest już mocniej ukierunkowany naszym osobistym wyborem i większym z nim uczuciowym zaangażowaniem – oczywiście, abstrahując od ewentualnych koligacji seksualnych…  ;D

Zauważ Lindo, że niedawno poznanego człowieka bardziej przystoi tytułować per kolego, a słowo przyjaciel w tym wypadku brzmiałoby nawet trochę sztucznie i nieprawdziwie.

Kobieta i mężczyzna będąc przyjaciółmi, rozmawiają o wszystkim na co tylko mają oboje ochotę. W odróżnieniu jednak do kolegów, trochę więcej o sobie…  ;)

Pozdrawiam  :) 

Ale gdy już wiemy, że wszyscy jesteśmy połączeni poprzez ŹRÓDŁO w Jedno , to co nam stoi na przeszkodzie, aby o własnych intymnych sprawach i przekonaniach rozmawiać z drugim człowiekiem jak z przyjacielem ? Bez względu na to, czy jest to kobieta czy nie , czy poznaliśmy tę osobę przed chwilą przy piwie, czy też znamy się od dziecka. Czy czynnik czasu gra tutaj jakąś rolę ?
Wydaje mi się, że tu wciąż silną rolę pełni egotyczny umysł. Obawiamy się reakcji drugiego człowieka, którego nie znamy, boimy się, aby nas nie wyśmiał. Strach i EGO to nieodłączne atrybuty umysłu.
Przykładowo Hidnusi nie szczypią się tak jak my i bez żenady o sprawach duchowych rozmawiają nawet z obcymi ludźmi. Mają naturalne poczucie Jedni. To , co dla nas jest sacrum zarezerwowanym dla nas samych, ewentualnie dla najbliższych , dla nich jest również sacrum, ale tak oczywistym, ze nie trzeba tego oddzielać od profanum, bo wszystko to przejawy Jedni. Tu jeszcze wielką rolę gra karmiczna wędrówka dusz. Oni niczego nie pozostawiają przypadkowi. Wszystko i każdy napotkany człowiek ma swoje odzwierciedlenie w planie przedurodzeniowym  na to życie.
Być może dlatego, że  kobieta niejako bardziej intuicyjnie rozumie połączenie z Pełnią , jest dla mnie jakby bardziej  "naturalnym" przyjacielem. Nie wszyscy faceci, których znam ukrywają swoją wrażliwą naturę w obawie przed ośmieszeniem się.
Ci, dla których Świadomość jest realnym życiem są nawet silniejsi, a zarazem bardziej otwarci na innych, łatwiej nawiązują przyjaźnie i je podtrzymują. Są twórcami swojego życia.