Niezależne Forum Projektu Cheops

"Pewnego dnia, pewien stary profesor został zaangażowany, aby przeprowadzić kurs dla grupy dwunastu szefów wielkich koncernów amerykańskich, na temat skutecznego planowania czasu.

Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na dzień szkolenia. Stary profesor miał więc do dyspozycji tylko jedną godzinę, by wyłożyć swój przedmiot.

Stojąc przed tą elitarną grupą (która była gotowa zanotować wszystko, czego ekspert będzie nauczał), stary profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział: Przeprowadzimy doświadczenie.

Spod biurka, które go oddzielało od studentów, stary profesor wyjął wielki dzban (o pojemności 4 litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął około dwunastu kamieni, wielkości piłki do tenisa, i delikatnie włożył je kolejno do dzbana.

Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwym było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na swoich studentów i zapytał ich: Czy dzban jest pełen?

Wszyscy odpowiedzieli: Tak.

Poczekał kilka sekund i dodał: Na pewno?

Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wysypał żwir na kamienie po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce między kamieniami... aż do dna dzbana.

Stary profesor znów podniósł wzrok na audytorium i znów zapytał: Czy dzban jest pełen?

Tym razem świetni studenci zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: Prawdopodobnie nie.

Dobrze - odpowiedział stary profesor.

Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń między kamieniami i żwirem.

Jeszcze raz zapytał: Czy dzban jest pełen?

Tym razem, bez zająknienia, świetni studenci odpowiedzieli chórem: Nie.

Dobrze - odpowiedział stary profesor.

I tak, jak się spodziewali, wziął butelkę wody, która stała na biurku i wypełnił dzban aż po brzegi. Stary profesor podniósł wzrok na grupę studentów i zapytał ich: Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie?

Niegłupi, najbardziej odważny z uczniów, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia.

Nie - odpowiedział stary profesor - To nie o to chodziło. Wielka prawda, którą przedstawia to doświadczenie jest następująca: jeśli nie włożymy kamieni, jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe.

Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia.

Stary profesor zapytał ich: Co stanowi kamienie w waszym życiu? Wasze zdrowie? Wasza rodzina? Przyjaciele? Zrealizowanie marzeń? Robienie tego, co jest Waszą pasją? Uczyć się? Odpoczywać? Dać sobie czas...? Albo jeszcze coś innego? Należy zapamiętać, że najważniejsze jest włożyć swoje KAMIENIE jako pierwsze do życia, w przeciwnym wypadku ryzykujemy przegrać... własne życie. Jeśli damy pierwszeństwo drobiazgom (żwir, piasek), wypełnimy życie drobiazgami i nie będziemy mieć wystarczająco dużo cennego czasu, by poświęcić go na ważne elementy życia. Zatem nie zapomnijcie zadać sobie pytania: "Co stanowi kamienie w moim życiu?" Następnie, włóżcie je na początku do waszego dzbana (życia)"

powyższy cytat ze strony "ojcematki"

ja zacząłem od SZAFIRÓW, to były "moje kamienie", nie mam wykształcenia w sensie ziemskim ale w tym wyższym i owszem - bo najpierw nawrzucałem kamieni do swojego Graala bo potem by się wylała cała zawartość (scena z mnichem z filmu "2012") - i TERAZ wszystko opieram na tych kamieniach "sapirowych" i mimo braku wykształcenia dam sobie w życiu radę, piszę książkę, która być może stanie się bestsellerem w tej tematyce - nie koniecznie w Polsce, na świecie na pewno, będzie tłumaczona na angielski i wydana za oceanem...

w moim wypadku więc zacząłem od kamieni (rozwój duchowy) a nie od wody i piasku (system edukacyjny) - gdybym zaczął odwrotnie to nie było by potem miejsca na "kamienie" już!

to BARDZOOO wiele uczy, powyższa historia z profesorem...


Kapłan 718'

to świetna lekcja/historia, ale biorąc ją dosłownie oznaczało by to że nie ma drugiej szansy w tym samym życiu jeśli pomylisz kolejność, a tak chyba nie jest.
poza tym człowiek uczy się na swoich błędach- taki jest między innymi sens życia

jeśli przegapisz WŁAŚCIWĄ CHWILĘ to w danej inkarnacji już nie masz szansy - po prostu życie za szybko płynie i nie da się potem zwolnić, żeby przerobić tyle lekcji - coś się pojawia a coś przemija - to jest życie...

718'

Model z kamieniami i piachem pokazuje ideał.

Rzeczywistość naszego życia nie wypełnia tak idealnie dzbana.

Dużo piachu w nim zalega warstwami grubymi,zwłaszcza na dnie.Mniej kamieni przez to pomieści.

Myślę,że intencją  profesora zaszczepianie zwątpienia nie było.

Remanent w dzbanie zawsze można zrobic,przynajmniej w jego górnych,najmłodszych warstwach- zwłaszcza,że

dzban przez całe życie wypełniany jest i spora część do wypełnienia pozostała.

Na porzadki nigdy nie jest zbyt późno.Właśnie doświadczenie życiowe uczy,jak naczynie najlepiej wypełniać.

Nie oznacza to,że zły początek,jak kolega Kapłan pisze-szanse na naukę przekreśla i lekcje przerobione nie będą.

Wszystkich lekcji migiem się nie przerobi-

bo do tego całą wiecznośc mamy. :) ;)

lanie wody? 
;)
a potem niewiele mieści?  Ktoś to nieźle obmyślił

Ciekawy moral. Od razu zaczelam myslec o tych kamieniach, ale po paru minutach zaczelam zastanawiac sie, do czego mi sa te kamienie wlasciwie potrzebne?
Takie rozumowanie moze powodowac rowniez zasmiecanie czaso-przestrzeni, obladowywanie sie niepotrzebnym. Tak samo jak nie mozna najesc sie raz na zawsze, tak samo do dzbana nie powinno sie ladowac wszystkiego naraz.
Natura to przewidziala, to sedymentacja, zageszczanie, i tak wlasnie z malych czastek powstaja wieksze, a na koncu kamienie!

A potem przychodzi wiatr i woda i eroduje ... te kamienie (w tym dzbanie tez).