Odp: 12 prac Heraklesa a człowiek współczesny

[ptak]

Żeby podążać za głosem serca trzeba czasami robić złe rzeczy. Doskonałość nie jest ludzka, ani nawet definiowalna.
Gdy przeżycia są zbyt silne a człowiek pozostaje sam, w oddzielnym ciele, za wszelką cenę pragnie dzielić je z drugą osobą.
Dąży do połączenia całkowitego. Lecz miłość nie zawsze bywa sprawiedliwa.

Pozornie są to herezje, ale takie jest człowieczeństwo. Jedynie maszyny doznają spełnienia, bo mają program,
mogą dojść do granic. Człowiek jest jakby niedokończony, nieokreślony. Posiada tęsknotę, której nie może pojąć ani zrealizować.
Granice są ruchome, przesuwają się w nieskończoność.
Samorealizacja jest dążeniem, a nie osiągniętym stanem. Jest tylko drogą i zmieniającymi się pejzażami.
Istnieje niezliczoność odczuć i przeżyć. I nic nie jest ostateczne.

Pewnie niewiele ma to wspólnego z tematem, ale w tym kontekście 12 prac Heraklesa nabiera innego wymiaru.
Tak jak życie człowieka.