|
Rafaela
Gość
|
 |
« Odpowiedz #1 : Wrzesień 28, 2009, 11:28:06 » |
|
Trzy stadia rozwoju choroby – objawy.
Trzy stadia rozwoju choroby.
Po dostaniu się wirusa do ciała, mija pewien czas, zanim jego pustoszące efekty staną się widoczne. Długość tego okresu zależy od dziesiątków nie do końca jeszcze poznanych czynników. Pomiędzy zarażeniem a śmiercią pacjenta na obecnym etapie badań wyróżnia się trzy stadia rozwoju choroby.
I. NOSICIELSTWO BEZOBJAWOWE.
Po zarażeniu mogą upłynąć całe lata, kiedy nosiciel wirusa nie wykazuje najmniejszych niepokojących objawów, cieszy się znakomitym zdrowiem i nie widzi powodu do jakichkolwiek podejrzeń. Ten stan jest wyjątkowo zdradliwy. Wirusy reprodukują się i krążą po płucach, mózgu, wątrobie, nerkach, są w oczach i ustach chorego, choćby nie wskazywały na to żadne objawy. Ciałka odpornościowe i komórki mózgu powoli obumierają, ale jeszcze nie w ilościach możliwych do wykrycia. Powoli degenerują się komórki śledziony i gruczołów limfatycznych, ale nie powoduje to zmian w podstawowych wynikach badań laboratoryjnych. W tym samym czasie nosiciel wirusa może zarazić każdego, z kim się zetknie. Niedługo po zakażeniu organizm zaczyna "ronić" wirusy AIDS poprzez różne płyny ustrojowe. W ten właśnie sposób dochodzi do zarażenia innych. W zażartej dyskusji, czy osoby, u których wykryto wirus, powinny być izolowane od reszty społeczeństwa, zapomina się o jednej fundamentalnej kwestii - OSOBY ZAKAŻONE, A NIE WYKAZUJĄCE JESZCZE OBJAWÓW, SĄ W RÓWNYM STOPNIU ZDOLNE DO ROZNOSZENIA CHOROBY. Od wirusa AIDS nie ma ucieczki - kto zostaje raz zarażony, nosi go do końca życia. Nie ma sposobów na "odkażenie" organizmu. Nie ma też metod medycznych, aby uczynić kogoś mniej zaraźliwym dla otoczenia. Łatwo zrozumieć, jakie są praktyczne skutki takiego stanu rzeczy - kto raz zostanie zarażony, już nigdy nie może podejmować stosunków intymnych, nie narażając życia partnera. We wskazówkach Centrum Epidemiologicznego opracowanych na użytek lekarzy, znalazły się następujące znamienne zdania: Należy uświadomić każdemu choremu, że nie powinien odbywać stosunków płciowych, a także poddawać się zabiegom lekarskim i dentystycznym bez poinformowania osoby, z którą będzie się w ich trakcie stykał, o niebezpieczeństwie dla ich życia. Skuteczność prezerwatyw jako środka zapobiegania zarażeniu jest poddana w wątpliwość przez wielu specjalistów. Dziecko chorych rodziców ma nikłe szanse urodzenia się zdrowym . W większości przypadków jest to skazywanie go z góry na pewną śmierć. W 1986 roku Centrum Epidemiologiczne ogłosiło raport o 35,000 znanych przypadkach zachorowań. Było to wielkie zlekceważenie prawdziwej skali problemu. Uczeni już rok wcześniej ogłaszali alarm. oto fragment referatu Margaret Heckler, byłego federalnego Sekretarza Zdrowia, wygłoszonego na międzynarodowej konferencji medycznej w kwietniu 1985:
AIDS morduje. Zagrożenie ma bardziej złożoną naturę niż się przypuszcza. Jest to przysłowiowy wierzchołek potężnej góry lodowej. Wskazuje na to bardzo długi okres inkubacji choroby.
Wtórował jej dr James Curran z Centrum Epidemiologicznego:
Dochodzimy do wniosku, że na wielu obszarach liczba osób zarażonych wirusem może być nawet stukrotnie wyższa niż udokumentowana liczba przypadków AIDS. i trudno sie spodziewać poprawy - retrowirusy, do których należy HIV, są wyjątkowo trwałe, praktycznie niezniszczalne.
Oznacza to, że w USA może w tej chwili żyć nawet 3,5 miliona nosicieli wirusa. Każdy z nich zaraża następne osoby wiedząc, albo nie wiedząc o tym.
II. OBJAWY WSTĘPNE - ZESPÓŁ SCHORZEŃ TOWARZYSZĄCYCH.
U niektórych zarażonych po paru tygodniach, u innych po paru miesiącach, u jeszcze innych po wielu latach, zaczynają sie nagle trudne do sprecyzowania objawy -szybka utrat wagi, obfite nocne poty, uporczywa biegunka, opuchlizna węzłów chłonnych pach i krocza. Do tego może dojść chroniczne zmęczenie, a czasem zaburzenia psychiczne. Lekarze nazywają taki zespół objawów ARC (AIDS Related Complex), czyli zespół schorzeń towarzyszących AIDS. Określenie "objawy towarzyszące" może brzmieć uspakajająco, niemniej chodzi tu o symptomy nieodwracalnej infekcji. Osoby dotknięte nimi cierpią na poważne problemy zdrowotne. Dr James Slaff z Narodowego Instytutu Zdrowia wylicza ponad 50 klinicznych objawów, mogących występować w fazie ARC. Kiedy wirus zaczyna atakować komórki mózgu, widać objawy postępującej demencji, podobnej do choroby starczej. Są wśród nich zaniki pamięci, utrata kontroli nad mięśniami, chwilowe utraty świadomości, zanik mowy i poważne zaburzenia charakterologiczne. Oto przykład tego rodzaju schorzeń neurologiczno - psychiatrycznych, przedstawiono w piśmie medycznym "Lancet":
22-letni homoseksualista wykazywał opuchliznę węzłów chłonnych. Późniejsze testy HIV dały wynik pozytywny. Trzy miesiące po wystąpieniu opuchlizny, u chorego rozpoznano psychozę paranoidalną. Wierzył, że ludzkość znajdzie się niebawem w wielkim niebezpieczeństwie i że on ma nadludzkie siły , dane mu przez Boga, aby ją od tego uchronić. Jego zachowanie było niestabilne - chwilami zdradzał objawy zdziecinnienia i starał się zwrócić na siebie uwagę innych, czasami wykazywał całkowitą obojętność wobec świata zewnętrznego. Rok później zaburzenia wróciły. Chory usiłował rzucić się pod koła przejeżdżającego samochodu. Potem stracił mowę i nie reagował na bodźce zewnętrzne. Po 5 dniach w szpitalu jego zachowanie stało się jeszcze bardziej dziwaczne - podnosił ustami różne przedmioty, odmawiał odpowiedzi na pytania , chwilami miał wybuchy agresji. Po podaniu leków psychotropowych, powiedział, że czuł sie winny i załamany. Opowiadał także o halucynacjach słuchowych męczących go przez wiele dni. U pacjenta nie stwierdzono mięsaka Kaposiego ani innych infekcji towarzyszących, a więc wg oficjalnej klasyfikacji, nie był to pacjent cierpiący na AIDS. Nie trzeba dodawać, że jest to klasyfikacja myląca. Wg obserwacji , do objawów towarzyszących należałoby zaliczyć także zmiany osobowości, depresję letargiczną, utratę orientacji, przeciągłe bóle głowy, utratę koordynacji mięśniowej, krótkotrwałe zaniki pamięci i demencję.
Powaga drugiego stadium choroby nie powinna być lekceważona. Zmiany w mózgu wywołane AIDS są nieodwracalne. Mimo to, pacjent opisany powyżej i inni cierpiący na podobne objawy, do niedawna nie byli ujmowani w statystykach Centrum Epidemiologicznego, które uwzględniało tylko pacjentów z "w pełni rozwiniętą chorobą". Oznacza to pozostawienie poza ramami statystyki 80 - 90% chorych! Już w końcu 1986 roku ponad 300 tysięcy Amerykanów cierpiało na zaburzenia psychiczne spowodowane AIDS. Wszyscy oni znaleźli się w statystycznej próżni. Nie trzeba dodawać, że to stadium choroby jest również w pełni zaraźliwe.
III. ROZWINIĘTA POSTAĆ CHOROBY
Degeneracja mózgu jest procesem postępującym, więc granica pomiędzy ARC i rozwiniętą postacią choroby jest bardzo umowna. Po prostu w miarę upływu czasu przybywają wciąż nowe schorzenia towarzyszące, czyli jak mówią fachowcy, infekcje oportunistyczne. Rozwijają się one w miarę jak jego system immunologiczny idzie coraz bardziej w rozsypkę. Czasem atakują organizm bakterie i wirusy, które żyły w nim latami, na długo przed zakażeniem AIDS. Przedtem białe ciałka krwi radziły sobie z nimi bez trudu. Teraz , kiedy odporność słabnie, najmniej groźne mikroorganizmy mogą się okazać śmiertelne. Oto najczęstsze infekcje towarzyszące fazie AIDS:
1.
Pneumocystis carinii pneumonia (PCP), czyli pierwotniakowate zapalenie płuc. Jest to pasożytnicza infekcja płuc, powodująca trudności w oddychaniu, ostry ból w klatce piersiowej w czasie wdechu i uporczywy, świszczący kaszel. Towarzyszy mu czasem wydzielanie się niewielkiej ilości białej plwociny. W miarę postępu infekcji, chory skarży się na coraz silniejsze uczucie duszności.
2.
Mięsak Kaposiego. Jest to wyjątkowo złośliwa postać raka skóry, który przerzuca się też na narządy wewnętrzne. Na ogół nowotwory rozwijają się z pojedynczej zmutowanej komórki, ale ten pojawia sie jednocześnie w wielu miejscach ciała, bez wyraźnych dróg przerzutów. Może się rozwinąć w płucach, gruczołach limfatycznych, wątrobie, żołądku, śledzionie i jelitach. Mięsak Kaposiego zaczyna się od niewielkich czerwonych kropek, pojawiających się na skórze ramion, nóg, tułowia, w okolicach genitalno-analnych, pod pachami, na powiekach i w ustach.
3.
Kandydoza, czyli pleśniakowate zapalenie jamy ustnej. Na języku i w jamie ustnej pojawiają się białe gruzełki przypominające twaróg. Wraz ze spuchniętymi węzłami chłonnymi, są one najwcześniejszym objawem pozwalającym zidentyfikować AIDS. Infekcja przenosi się następnie do przełyku, uniemożliwiając przyjmowanie pokarmów, i powodując ból w piersiach, a potem z krwiobiegiem dostaje się do centralnego systemu nerwowego.
4.
Wirus cytomegalii (CMV) - wyniszczająca infekcja wirusowa, atakująca płuca, a następnie rozprzestrzeniająca się po ciele. Powoduje martwicę siatkówki i wynikającą z niej ślepotę. większość ludzi była w swoim życiu zarażona CMV, ale przy normalnie działającym systemie odporności nie poczynił on wielkich szkód. Niemniej może on czekać w naszym organizmie jak bomba zegarowa, gotowy rozpocząć proces zniszczenia, kiedy tylko siły chroniące przed infekcją osłabną. szczególnie często cierpią na ten typ infekcji homoseksualiści, których obyczaje erotyczne narażają na wielokrotne zakażenie wieloma szczepami CMV.
5.
Opryszczka zwykła, czyli liszaj. Powoduje rozległe, bolesne wrzody wokoło ust i odbytu. Noże się też rozwinąć zapalenie jelita grubego z obfitym krwawieniem i znaczną utratą wagi ciała. Zwyczajny liszaj, jeśli organizm nie może się przed nim bronić, może mieć katastrofalne skutki.
6.
Półpasiec. U pacjentów z AIDS objawia się głębokimi pęknięciami skóry, ropieniami i wielkimi czarnymi strupami wokół ust, nosa i narządów płciowych.
7.
Toksoplazma - wywoływana przez mikroskopowego pasożyta wewnątrzkomórkowego, Toxoplazmę gondii, żyjącego w kocich odchodach. U zdrowych ludzi jest to łagodna, niemal bezobjawowa infekcja. Pacjenci cierpiący na AIDS przeżywają ją w postaci silnych bólów głowy, apatii, zaników świadomości, gorączki i mdłości.
8.
Kryptosporydia - choroba układu pokarmowego spowodowana przez pierwotniaka pospolicie występującego wśród bydła, psów, kotów i innych zwierząt. Zarażenie następuje przez bezpośredni kontakt z odchodami zwierzęcymi. efekty infekcji dla pacjenta chorego na AIDS są rujnujące - biegunka może dojść do 10 litrów dziennie, co powoduje drastyczne odwodnienie i wygłodzenie organizmu. W ciągu niewielu dni chory może stracić połowę wagi ciała.
9.
Kryptokokoza, czyli drożdżyca - grzybica mogąca spowodować dramatyczny przebieg zapalenia opon mózgowych. Objawy obejmują dotkliwe bóle głowy, stupor, zaburzenia osobowości i zwiotczenie mięśni twarzy. Pojawia się "włochaty" nalot na języku (jeden z najwcześniejszych i najłatwiejszych do zaobserwowania symptomów AIDS) w postaci białych , plackowatych zgrubień. Brak reakcji na tradycyjną terapię antygrzybiczną jest sygnałem, że może to być schorzenie towarzyszące zakażeniu AIDS.
10.
Złośliwy nowotwór gruczołów limfatycznych - jest pochodzenia wirusowego, atakuje centralny układ nerwowy i okolice odbytu. Choroba ta atakuje również homoseksualistów bez AIDS, ale w wypadku podwójnej infekcji szanse chorego są minimalne - średnia przeżycia wynosi rok.
11.
Gruźlica - ilość przypadków tej choroby w USA stopniowo zmniejszała się od lat 50-tych, ale ostatnio w związku z epidemią AIDS, następuje jej dramatyczny powrót. Największą ilość nowych zachorowań notuje sie dokładnie w tych samych obszarach, które najmocniej zostały dotknięte AIDS. Władze uważają nawet, ze epidemia gruźlicy w grupach podniesionego ryzyka może służyć za ostrzeżenie o nadciągającej eksplozji AIDS. Gruźlica towarzysząca AIDS atakuje nerki, kości, węzły chłonne i mózg częściej nawet niż płuca.
U niektórych ofiar AIDS wykryto jednocześnie gruźlicę, toksoplazmę i uszkodzenie wirusowe mózgu, co świadczy najlepiej o zakresie zniszczeń powodowanych przez tę straszna chorobę.
|
