Już dzisiaj o 22.00 - Debiut naszego kol. ''Blada'' warto posłuchać....będzie dobra muzyka.
http://radio-paradise.com.pl/

Sposób na nieśmiertelność



Podobno przechytrzył samego diabła, któremu sprzedał duszę. W zamian zażądał spełnienia swych pragnień intelektualnych i cielesnych. Został uwieczniony na kartach dziesiątek książek, napisanych w różnych krajach i epokach. Kim naprawdę był Faust?

Może był wybitnym naukowcem, który jak Prometeusz próbował wydrzeć Bogu niedostępną dla ludzi wiedzę? Lub potępieńcem, który zaprzedał duszę diabłu, by następnie wybawić ją od piekła dążeniem do dobra ogółu? Może jednak czarnoksiężnikiem, jednym z wielu, który miał swoje pięć minut, i za pomocą kłamstw oraz czarów chciał zapaść w pamięć pokoleniom?
O okolicznościach śmierci Fausta, rodem z horroru, donosi kronika, napisana przez hrabiego von Zimmerna w latach 1564-1566. Czarnoksiężnik zginął w wyniku nieudanego, chemicznego eksperymentu. Nie udało mu się wyprodukować kamienia filozoficznego ani eliksiru młodości, a mimo to w pewien sposób osiągnął cel, o którym marzył i do którego dążył przez całe życie: dzięki licznym dziełom literackim i teatralnym zdobył upragnioną nieśmiertelność.

Nazywat się Georg Zabel. Przyszedł na świat w 1480 roku, w Knittlingen w Wirtembergii. Już za jego życia wiele zmyślonych faktów stato się elementami jego biografii. Teraz, gdy minęto pięćset lat, trudno stwierdzić, które z nich są prawdziwe.
Ten podróżujący po Europie czarnoksiężnik, niejednokrotnie nadawat sobie wymyślone tytuły i przechwalał się swoimi umiejętnościami. Podobno studiował medycynę, astrologię i alchemię na znanych europejskich uniwersytetach, wątpliwe jednak, czy jakiekolwiek nauki ukończył. Mimo to chętnie tytułował się: Magister Georgius Sabelli-cus, Faustus junor, fons necromanticorius, astro-logus, magnus secundus, chiromanticus, aero-manticus, pyromanticus, in arte hydra secundus.
Faust twierdził, że może odtworzyć z pamięci dzieła Platona i Arystotelesa. W Erfurcie usiłował przed studentami wywołać duchy bohaterów dzieł Homera. Przekonywał również, że może odtworzyć zaginione komedie Plauta i Terencjusza. Przebywając w Kreutzenach, chełpił się, że potrafi spełnić każdą z ludzkich zachcianek. Przechwalał się nawet, że potrafiłby powtórzyć wszystkie cuda Chrystusa.
W tym świetle niewiarygodny wręcz wydaje się fakt, że w 1520 roku jeden z biskupów zaoferował mu dziesięć guldenów za napisanie horoskopu - najwyraźniej wcale mu nie przeszkadzało, że Faust ma konszachty z diabłem (nawet w towarzyszącym mu psie i koniu duchowni upatrywali wcieleń szatana).

Postać czarnoksiężnika fascynowała przez całe życie wielkiego romantycznego poetę Johanna Wolfganga Goethego, który dzieło swego życia poświęcił właśnie Faustowi. Przeżywa on w dramacie Goethego tragedię uczonego, tragedię kochanka (jego ukochana miała na imię Małgorzata), tragedię artysty oraz tragedię władcy, a jednocześnie polityka. Jednakże znawcy biografii Goethego zauważają, że w postaci czarnoksiężnika poeta przedstawił samego siebie. To on przecież praktykował alchemię i czytywał pisma magiczne, kochał się w córce pastora, Fryderyce Brion, oraz interesował się procesem i życiem dzieciobójczyni Zuzanny Małgorzaty Brandt z Frankfurtu. Goethe - poeta, a jednocześnie wysokiej rangi urzędnik księstwa weimarskiego, podróżnik i długoletni badacz przyrody, przelał zręcznie swoje doświadczenia na papier, pisząc „Fausta".

Ano właśnie

Odkryto nowe organizmy , podobne do grzybów. One Świecą.
To kolejne niesklasyfikowane przez tradycyjne podziały organizmy "pośrednie". Ani to rośliny ani zwierzęta. Czyżby nowa gałąź na drzewie życia?


"Cryptomycota"

12.05.2011. Warszawa (PAP)

http://krystal28.wordpress.com/2011/06/26/nowy-system-nowa-ziemia-2/

''Przykrą'' prawdą dotyczącą masowego wymierania zwierząt, może być zmiana ''energetyki'' naszej planety. Nasi mali bracia spełnili już swoją rolę i poprostu odchodzą. Na Ziemi pojawiają się nowe istoty z nowymi ''możliwościami'', potrzebnymi do nowych warunków bytowania.
Naukowcy odkryli, na południowoamerykańskich wyżynach Surinamu, aż 24 nowe gatunki zwierząt. Odkrycie jest o tyle niesamowite, że bardzo rzadko zdarza się, odnaleźć tyle nowych gatunków zwierząt nie będących owadami. "Jeśli w tak dzikich i odległych miejscach odkrywamy nowe gatunki, to najczęściej są to owady … Niesamowite jest to, że tym razem znaleźliśmy masę nowych gatunków żab i ryb" powiedziała Leeanne Alonso z organizacji ochrony przyrody, Conservation International. Naukowcom w sumie udało się odkryć 5 gatunków żab, 6 gatunków ryb, 12 żuków oraz nowy gatunek mrówek. Fioletowa, fluorescencyjna żaba jest jednym z nowo odkrytych gatunków. Niestety my ludzie nadal nie rozumiemy tych następujących zmian i nieraz nieświadomie utrudniamy przemianę świata, niszcząc nawet te nowe gatunki.



Proponuję śledzenie przez forumowiczów wyraźnych dowodów zmian materialnych form istnienia na naszej planecie, czyli pojawiania się nowych, ''dziwnych''gatunków zwierząt i roślin oraz umieszczanie informacji w tym wątku.
Może mamy jakieś własne filmy, zdjęcia? - TUTAJ SĄ ONE OCZYWIŚCIE MILE WIDZIANE

Na temat technologii nazistowskich i teorii mówiących o tym, że widywane na niebie UFO to w rzeczywistości pojazdy oparte na pomysłach hitlerowców mówi poniżej Dariusz Kwiecień. Nowość to jego wypowiedź na temat opublikowanych niedawno sensacji dotyczących Wernera von Brauna.

<a href="http://www.youtube.com/v/OFfQaYsc4po?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/OFfQaYsc4po?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>


<a href="http://www.youtube.com/v/7vQQYRYaLFo?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/7vQQYRYaLFo?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>

O super żołnierzach, można dowiedzieć się co nieco z filmu ''Eksperyment SS''
http://www.google.pl/search?q=eksperyment+ss&tbo=p&tbm=vid&source=vgc&hl=pl&aq=7&oq=eks

Przykrą prawdą dotyczącą wymierania zwierząt, może być zmiana ''energetyki'' naszej planety. Nasi mali bracia spełnili już swoją rolę i poprostu odchodzą. Na Ziemi pojawiają się nowe istoty z nowymi ''możliwościami'', potrzebnymi do nowych warunków bytowania.
Naukowcy odkryli, na południowoamerykańskich wyżynach Surinamu, aż 24 nowe gatunki zwierząt. Odkrycie jest o tyle niesamowite, że bardzo rzadko zdarza się, odnaleźć tyle nowych gatunków zwierząt nie będących owadami. "Jeśli w tak dzikich i odległych miejscach odkrywamy nowe gatunki, to najczęściej są to owady … Niesamowite jest to, że tym razem znaleźliśmy masę nowych gatunków żab i ryb" powiedziała Leeanne Alonso z organizacji ochrony przyrody, Conservation International. Naukowcom w sumie udało się odkryć 5 gatunków żab, 6 gatunków ryb, 12 żuków oraz nowy gatunek mrówek. Fioletowa, fluorescencyjna żaba jest jednym z nowo odkrytych gatunków. Niestety my ludzie nadal nie rozumiemy tych następujących zmian i nieraz nieświadomie utrudniamy przemianę świata, niszcząc nawet te nowe gatunki. 

Darku, oczywiście, że powinien powstać temat poświęcony bogom Indii.
Proponowałem to wcześniej Enigmie, gdyż jak widać, posiada dużą wiedzę ich dotyczącą. Proponuję przenieś temat od odpowiedzi  Enigmy nr. 478 do działu ''Bóg i religie''.

Droga Enigmo
Sam kiedyś interesowałem się kulturą i religią Indii. Dlatego rozumiem twój bunt i nie chcę mydlić Tobie oczu. Ale rozpisywanie się tutaj na tak obszerny, dotyczący szczególnie bogów hinduizmu temat nie ma potrzeby. Na forum jest dział ''Bóg i religie'' i właśnie w nim możesz rozpocząć ciekawą dyskusję poświęconą tej tematyce. Wielość mistrzów i nauczycieli duchowych w samych Indiach daje tyle interpretacji dotyczących bóstw hinduistycznych, że przeciętnemu europejczykowi trudno to wszystko ogarnąć. Może Twoja wiedza przybliży i ułatwi nam rozeznanie kto jest kim i o co w tym wszystkim chodzi. Takim przykładem do wyjaśnienia może być poniższy obrazek bogini Gayatri i link jej dotyczący.

 
Bogini Gayatri

Bogini Gayatri jest manifestacją Brahmy, Wisznu i Sziwy, więc jej czczenie należy do wyjątkowych rytuałów, mających nam przynieść wszelką pomyślność. Sam Kriszna mówił w Bhagavat Gicie: “gāyatrī chandasām aham”, co znaczy, że pośród wszystkich Mantr, On jest Gayatri.
http://vishwananda-pl.blogspot.com/2011/06/bogini-gayatri.html
 
Pisząc o podobieństwach, czy podobnych opisach miałem na myśli zawartą w różnych świętych księgach wiedzę dotyczącą istnienia w kosmosie innych światów i planet.
http://magnokraft.ufonauci.cba.pl/Bogowie_wojny.html

Zastanawia mnie natomiast posiadanie przez istoty ''duchowe'' broni masowej zagłady oraz zastosowanie jej wobec ludzi na naszej planecie. 

Każdy z nas pochodzi z innej ''bajki'' i inne są jemu przeznaczone do poznania ''tajemnice''.
Syty nie zrozumie głodnego tak jak i zdrowy chorego. Dlatego mądrość zawarta jest w słowach, to one pozwalają
szybciej poznać problemy bliźniego i łatwiej trafić do ludzkich serc. To w nich jest ukryta największa tajemnica
zrozumienia i porozumienia.

<a href="http://www.youtube.com/v/tnE7qz5GUFY?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/tnE7qz5GUFY?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>

Tak to prawda, ten temat poświęcony jest ''wiedzy tajemnej ukrytej w obrazach''. Pisałem też tutaj, że istnieje różnorodność w myśleniu i pojmowaniu otaczającego nas świata. Prawie każda religia ma swoją świętą księgę, w której są opisy powstania wszechświata, Ziemi, człowieka a nawet wygląd Boga czy bogów. Celem ostatnich umieszczonych tutaj postów nie jest pobudzenie do dyskusji na temat, który święty tekst zawiera więcej prawd dotyczących istnienia życia czy samego stwórcy.
Chciałem po prostu pokazać to co opisał William Bramley w ''Bogach Edenu''. To ''Oni'' jak to wyżej napisałaś, toczyli od początku swego istnienia wojny ale co najgorsze namawiali też do tego ludzi nie widząc w tym zła jakie czynili. Podobieństwo ich postępowania zawarte jest w wielu pismach świętych, co opisał w/w autor w swojej książce.
Wyjście z kraju faraonów (ziemi niewoli)  i wejście narodu wybranego do ziemi świętej (świat boski), nie jest symbolem rozwoju duchowego jak to niektórzy tłumaczą ale faktem historycznym czyli wojną o lepsze warunki życia. W podobny sposób osiagnął swój cel naród wybrany Azteków. Czy mieli w tym udział bogowie? Ależ oczywiscie, że tak, opisują to przecież święte księgi. Co było natomiast powodem takiego postępowania istot boskich to już inna bajka, którą staramy się do dzisiaj rozwikłać.
Tak więc porównanie Enlila, Enkiego czy Anu do ''hebrajskich'' czy ''aryjskich'' bogów nie jest czymś nowym. Wiele takich opisów można znależć w internecie. Skutki swoistego pojmowania i rozumienia świętych pism przesiąkniętych ''wojenką'' widać w poniższych linkach.

http://www.vismaya-maitreya.pl/zakryte_zagadki_atlantyda_-_super_rasa_cz6.html


http://translate.googleusercontent.com/translate_c?hl=pl&prev=/search%3Fq%3Dhttp://www.gnosticliberationfront.com/adolf_hitler__der_letzte_avatar.htm%26hl%3Dpl%26biw%3D864%26bih%3D804%26prmd%3Divns&rurl=translate.google.pl&sl=de&twu=1&u=http://discaircraft.greyfalcon.us/The%2520Vril%2520Discs.htm&usg=ALkJrhhELU8s7i1bEMK8IjJOU4V6Prej9w

http://black.greyfalcon.us/index.html

Sodoma, Gomora, Mohendżo Daro, Harapa, Sumer to miejsca w których mogła być użyta straszna broń Brahmy. "Głowę Brahmy" - prawdopodobnie pocisk jądrowy wielkiej mocy, użył Ardżuna, w walce z Ravaną. O jakiej cudownej broni mówili naziści pod koniec II Wojny Światowej, w jaki sposób weszli w posiadanie jej opisów?

http://herkimer.blog.onet.pl/Wedy-swiadectwo-jadrowej-Apoka,2,ID398553481,n
http://himalaya-wiki.org/index.php?title=Brahmastra

KULTURA PREKOLUMBIJSKA W MEKSYKU
Termin Azteca pierwotnie oznaczał "ludzi z Aztlan" i odnosił się jedynie do niewielkiego plemienia, które (jako ostatnie spośród wszystkich ludów Ameryki Środkowej) przybyło na obszar Płaskowyżu Meksykańskiego w XIII wieku. Z czasem jednak ludowi temu udało się podbić i częściowo zasymilować wiele innych ludów, dzięki czemu Aztekowie stali się mniejszością w samym Tenochtitlan.
Aztekowie wierzyli, że najważniejszym władcą jest dwoisty bóg składający się z pierwiastka męskiego Ometecuhtli (Pan Dwoistości) i żeńskiego Omecihuatl (Pani Dwoistości). Zasiadali w Najwyższym Niebie - według ich wierzeń a było ich 13-naście. Mieli czterech synów: Tezcatlipaca, który urodził się czerwony, drugi Yayauhqui, urodził się czarny, trzeci Quetzalcoatl lub Yuhucalli Ehecatl, najmłodszy Huitzilopochtli urodził się leworęki i bez ciała, miał tylko kości.

Pan i Pani dwoistości powierzyli synom stworzenie świata. Dwaj starsi synowie polecili wypełnić zadanie młodszym braciom a ci stworzyli ogień i połowę słońca. Następnym ich tworem był mężczyzna, któremu nakazali pracować w polu oraz kobieta, której dano w darze ziarna kukurydzy i warsztat tkacki. Następnym tworem był kalendarz podzielony na dni bogów piekła, niższe poziomy nieba i bogów tam zamieszkałych. Później stworzono wodę i rybę. Z ryby uczyniono ziemię. Jednak słońce, którego była tylko połowa nie ogrzewało ziemi, zatem przystąpili do stworzenia drugiej połowy. Pierwszym słońcem stał się Tezcatlipoca.. W tym czasie ziemię zamieszkiwali giganci. Tezcatlipoca był słońcem 13 razy po 52 lata. Po tym czasie spadł do wody uderzony kijem przez Quetzaleotla. W ten sposób słońce przestało istnieć, wyginęli giganci.

Kolejnym słońcem stał się Quetzalcoatl ponownie zaludniono ziemię, jego epoka trawała tyle samo czasu co epoka pierwszego słońca. Tym razem Tezcatlipoca, kopnął Quetzalcoatla i uczynił wielki wiatr, została zniszczona ziemia. Trzecim słońcem był Tlaloc - bóg deszczu, ale zniszczył go ogień spuszczony z nieba, czwartym słońcem była żona Tlaloca - Chalchiuhtlicue, jej epokę zakończyły ogromne opady deszczu, które spadły z nieba na ziemię. Aby odrodzić człowieka Quetzalcoatl musiał zejść do podziemnego świata Mictlanu - piekła, do którego mieli trafić wszyscy słabi. W dostaniu się do niego pomagał bóg Xolotl. Zmarli przechodzili różne etapy piekła poddawani różnym magicznym próbom. Aby osiągnąć ostateczny spokój dusze musieli przejść przez 9 miejsc w ciągu 4 lat. W tej podróży towarzyszy pies koloru płowego i wiele amuletów.

Aby stworzyć piąte kolejne słońce bogowie poświęcili swoje życie oddając własną krew by wprowadzić słońce w ruch., lecz jako istoty nieśmiertelne pojawili się w dalszej historii świata.

Trzynaście nieb, oraz 9 poziomów podziemia, w które wierzyli Aztekowie.

 
13 Poziomów Nieba


 9 Poziomów Podziemia   

Krainy były oznaczane paskami w trzech kolorach- czerwonym, żółtym i niebieskim, na których widniały symbole gwiazd i mieszkających tam bóstw.

Podziemie składało się z kilku pięter lub rejonów- najczęściej z dziewięciu. Najwyższym poziomem kosmosu był Omeyocan - niekiedy nad nim umieszczano Tamoanchan, najniższym był Itzmictlan apochcalocan nazywany częściej Mictlan.

13 poziomów Nieba, w które wierzyli Aztekowie:
1. Ilhuicatl Tlalocan ihuan Metztli ("Niebo Tlalocanu i Księżyca")
2. Ilhuicatl Citlalicatl ("Niebo Spódnicy z Gwiazd")
3. Ilhuicatl Tonatiuh ("Niebo Słońca")
4. Ilhuicatl huixtotlan ("Niebo - Miejsce Soli")
5. Ilhuicatl mamalhuacoca ("Niebo, Gdzie Jest Świder Ogniowy")
6. Ilhuicatl yayauhca ("Niebo Ciemne")
7. lhuicatl xoxouhca ("Niebo Zielone")
8. Iztapalnacazcayan ("Miejsce Mające Kąty z Obsydianowych Płyt")
9. Teotl iztacca ("Biały Bóg")
10. Teotl cozauhca ("Czerwony Bóg")
11. Teotl tlatlauhca ("Czerwony Bóg")
12. Omeyocan
13. Omeyocan

Omeyocan było często uważane za dwunaste i trzynaste niebo, choć inne źródła wymieniają osobno bogów tych poziomów. I tak w dwunastym panem był bóg Tlahuizcalpantecutli, a w trzynastym niebie, bóg dwoistości Ometecutli.

W mitologii Azteków kraina Podziemi nazywała się Mictlan był uważany za krainę świata podziemnego gdzie przebywali zmarli, którzy nie dostąpili zaszczytu wędrowania po niebie wraz ze słońcem.

1. Tlalticpac
2. Apanohuayan ("Przejście Wód")
3. Tepetl monanamicyan ("Miejsce, Gdzie Zderzają się Góry")
4. Itztepetl ("Obsydianowa Góra")
5. Itzehecayan ("Miejsce Obsydianowego Wiatru")
6. Pancuecuetlacayan ("Miejsce, gdzie Powiewają Chorągwie")
7. Temiminaloyan ("Miejsce, gdzie Ludzie są Pod Silnym Ostrzałem")
8. Teyollocualan ("Miejsce, Gdzie są Zjadane Ludzkie Serca")
9. Itzmictlan apochcalocan ("Obsydianowe Miejsce Śmierci, Miejsce bez Dymika").

Najważniejsze krainy:
- Omeyocan
- Tamoanchan
- In Ichan Tonatiuh Ilhuicac
- Cihuatlampa
- Cincalco
- Tlalocan
- Xochiatlalpanlub Chichihualcuauhco
- Tllilla-Tlapallan ("Świat Bezcielesnych")
- Aztlan
- Chicomoztoc
- Collhuacan
- Huehuetlapllan

Podobne opisy można spotkać w świętych księgach Indii. Czyż nie jest to dla współczesnych ludzi wiedzą tajemną?

     
W przyszłości, kiedy na Ziemi będzie pięknie a My staniemy się jak Oni, wówczas może zanikną ''naiwne'' pytania.

Prawdą natomiast jest to, że poprzez dorastanie, starajmy się ''rozwikłać'' to co zostało ''zawikłane'', bez skłonności bycia małym chłopcem (czy dziewczynką) wobec ''innych'', bądźmy świadomi tego, że istnieje różnorodność w myśleniu i pojmowaniu otaczającego nas świata.

P.S. W bajeczkach ukrytych jest wiele prawd.

Bhagavadgita, to w języku sanskrytu Bhagavadgītā, dosłownie Pieśń Pana, Władcy, Mistrza czyli Iśwara - której najstarsze zachowane odpisy pochodzą prawdopodobnie z III czy II w. p.e.ch, stanowi niewielką część, około 700 strof, epickiego poematu - Mahabharata, w części pt. Bhiszma -  (rozdziały 23-40, Bhishma- Parva). Wydarzenia epopei można historycznie umiejscowić w czasie ponad 5200- 5500 lat temu w okolicach współczesnego Delhi. Gita jest uważana za świętą księgę, za Pismo Święte hinduizmu, szczególnie ważna dla wisznuizmu, a najbardziej dla odłamu wisznuickiego, jakim jest krysznaizm. Bhagawad Gita przez większość Hindusów, wyznawców hinduistcznych nurtów oraz adeptów Parwajogi (Shakti, Śakti) na całym świecie jest uznawana i ceniona jako Pismo Święte, jedno z najbardziej w sumie  reprezentatywnych dla religii i filozofii indyjskich. Księga ta pokazuje wzorzec relacji pomiędzy Śri Guru (Mistrzem), a Uczniem (Ardźuna), szczególnie uczniem sukcesorem duchowej szkoły myśli religijnej i praktycznej jogi. Bhagawad Gita bywa wymieniana jako jedno z prawdopodobnych, pierwotnych źródeł wiedzy gnostyckiej, a postać Śri Gopala Kriszna bywa wymieniana jako pierwowzór czy archetyp postaci Chrystusa czy Mesjasza, szczególnie jako proroka, posłańca i wcielenia Boga opisywanego w ujęciu gnostyckim, ale także chrześcijańskim. Bhagawad Gita jest niewątpliwie księgą dla Aryan, Aryjskich Wojowników przeznaczoną dla kasty Kszatriya - Rycerzy Wedyjskich. Bhagawad Gita daje podwaliny dla Drogi duchowego rozwoju, bo kto nie jest u swych podstaw wojownikiem, rycerzem, ten nie ma kwalifikacji Brahmana, człowieka duchowego.


 




STRESZCZENIE ROZMÓW - PIEŚNI GITY
 •Pieśń 1, to tytułowa rozpacz Ardźuna (Arjuńa) stojącego ze swoim wojskiem na Polach Kuru w rozstrzygającej bitwie wojny domowej pomiędzy spokrewnionymi rodami Kuru i Pandu. Ardźuna, jako wódz Pandów, uważa, że taka wojna jest bratobójcza i niegodna wojownika. Uważa, że dla tronu i kawałka ziemi nie warto walczyć z krewnymi, gdyż zabijanie jest grzechem. Swoimi wątpliwościami dzieli się z Mistrzem Śri Kryszną.
 •Pieśń 2, to pouczenie, które otrzymuje Ardźuna z ust Kryszny. Bóg upomina księcia i mówi mu, że jest kszatriją (wojownikiem) i jego obowiązkiem jest realna walka. Bowiem w filozofii Krysznaickiej każdy stan i każdy człowiek ma do spełnienia swoją rolę od której nie może się uchylić. Przypomina zarazem, że śmierć w bitwie jest tylko przejściem do innego stanu i choć zginie ciało, to jednak duch przybierze inną postać.
 •Pieśń 3, to rozwinięcie poprzedniej pieśni. Ardźuna nadal ma wątpliwości i Śri Kryszna bardziej szczegółowo tłumaczy mu jego powinności. a pieśń nosi tytuł "Joga czynu". Kryszna mówi, że każdy człowiek ma do spełnienia swoją Dharmę i każda dharma, choćby najtrudniejsza, ale własna jest lepsza od cudzej. Dharmą Ardźuny jest czyn/ działanie, ale tylko wtedy będzie ono miało sens zbawczy, jeśli zostanie spełniony bezinteresownie.
 •Pieśń 4, to "Joga wiedzy". Kryszna objawia tutaj tajemnicę swoich objawień (awatarów), ich kolejność i sens. Wiedza o charakterze gnostyckim w jego ujęciu staje się najwyższym celem człowieka na ziemi.
 •Pieśń 5, to przedstawienie pewnej sprzeczności polegającej na tym, że drogą człowieka w krysznaizmie jest zarówno "czyn" jak i "zaniechanie czynu". Śri Kryszna objaśnia w tej pieśni pozorną sprzeczność między tymi pojęciami.
 •Pieśń 6, to wskazówki dla medytacji. Kryszna poucza Ardźunę, iż "ja" jest przeszkodą w zespoleniu się z Brahmanem, Bogiem Absolutem, Wszechduchem i dlatego przez medytację i "uwolnienie się" od samego siebie można zyskać zbawienie, wyzwolenie.
 •Pieśń 7, to monolog Śri Kryszny, który (wyraźnie dążąc już do epifanii) stwierdza, że jest źródłem wiary i mądrości i że przejawia się we wszystkich bogach do których modlą się ludzie. Tym samym stwierdza, że wielobóstwo, politeizm jest tylko złudzeniem, gdyż tak naprawdę tylko on jest jedynym boskim awatarą. Złudą jest również świat zewnętrzny, bo Kryszna mieści w sobie zarówno świat jak i istotę bóstwa.
 •Pieśń 8, to dalszy ciąg monologu Śri Kryszny. W tej pieśni stawia on znak równania między Atmanem a Brahmanem - atman ma być jedynie cząstką brahmana, jego częścią składową. Nieustanna pamięć o brahmanie, dzięki ćwiczeniom jogi ma doprowadzać w chwili śmierci do nirwany i tym samym do przerwania samsary, kołowrotu wcieleń. Natomiast wszelkie zewnętrzne przejawy kultu nie prowadzą, według Kryszny, do zbawienia.
 •Pieśń 9, to objawienie "królewskiej tajemnicy". Śri Kryszna objawia się jako władca wszechrzeczy, jako władca samsary. Tych, którzy tego nie dostrzegają nazywa "zaślepionymi", a jedyna drogą do niego jest wzbudzenie w sobie bhakti, czyli miłości skierowanej wyłącznie do niego samego jako do Awatara Brahmana, Boga Najwyższego. Miłość do świętej osoby Awatara Boga rozpuszcza wszelkie grzechy.

Wizja boskiej chwały.

Szri Kriszna nie współczuje bólowi Ardżuny, który ogarnięty jest „litością i rozpaczą, z okiem zmąconym i pełnym łez" (2, 1), tylko „do siedzącego w zgnębieniu z lekkim przemawia uśmiechem" (2, 10). Apeluje właściwie do niskich pobudek Ardżuny, do poczucia siły, do samolubstwa, do honoru. Zarzuca Ardżunie, że ogarnia go „haniebna, Aryjczyka niegodna rozpacz, co niebo zamyka i do niesławy wiedzie" (2, 2). Wiemy, do czego prowadzi „aryjski" kult siły. A jednak Szri Kriszna kult ten popiera mówiąc, że gdy ludzie umierają, „człowiek silny nad tym nie boleje" (2, 31). „Nad żadną istotą boleć nie należy" (2, 30). Jeśli Ardżuna uchyli się od wojny, to ostrzega go Kriszna: „Wieść o twej hańbie rozejdzie się szeroko, a dla człowieka rycerskiej czci hańba nad śmierć jest gorsza" (2, 34). „Staniesz się godny pogardy" (2, 35). Czeka go szyderstwo wrogów. „A cóż ponadto może być gorszego" (2, 36).

Anu właśnie, pachnie mi tu znowu mistrzami wojenki ich ulubionej Pani.

Miał rację William Bramley autor ''Bogów Edenu'', że to ONI mieli i nadal mają wpływ na historię Ziemi.

Można oczywiście zobaczyć samą relację Dariusza Kwietnia. Wystarczy odczekać 3 minuty i na ciemnym pasku z czasem znaleźć 91,40 i odsłuchać tylko to co nas interesuje.

Program (2 godz.19 min.) Niezależnej TV Janusza Zagórskiego poświęcony wydarzeniom z  11. 09. 2001 oraz bezpośrednia relacja Dariusza Kwietnia z rozprawy sądowej dotyczącej jego wypowiedzi na temat organizacji ''Lebensborn''.

http://niezaleznatelewizja.pl/category/archiwum-audycji/janusz-zagorski/

Okazuje się ezoteryczni prekursorzy niemieckiego ruchu narodowosocjalistycznego, faktyczni współtwórcy brunatnej, aryjskiej ideologii mieli poprzez swoje medium kontakt  z rogatymi bogami z rejonu Aldebarana. Czyżby porozumiewali się wojownikami z planety Nibiru? Może to wydawać się fantazją ale warto porównać tzw ''gapę'' (orzeł trzymający w szponach koło ze swastyką - znak czarnego słońca) z symbolem Nibiru aby zrozumieć, że korzenie tej ''baśni'' siegają do czasów odleglejszych niż nam się wydaje.



Aryjscy bogowie.


Planeta Nibiru obok naszej Ziemi, adorowana przez Sumeryjczyków.


                      Symbol cywilizacji z rejonu Aldebarana.



Symbole czarnego słońca.

Wygląda też na to, że Nibiru to znana co poniektórym Hebra, planeta bogów, czerpiących energię ''wiecznego życia''  z zastraszanych i trzymanych w nerwach ziemian.

Abraham (Ibrahim)
Abraham jako AB.RAM był prawdziwym Sumeryjczykiem. Imię jego ojca Teracha pochodziło od epitetu Tirhu i oznaczało kapłana wyroczni, tego który obserwował znaki na niebie i otrzymywał od boga prorocze wypowiedzi, które przekazywał królowi. Imię żony Abrama, Saraj - księżniczka sugeruje jej królewską genealogię. Tak więc rodzina ta, łącząc królewskich i kapłańskich przodków należała do najwyższych sfer Sumeru.




Izmael, Isma'il to pierworodny najstarszy syn patriarchy Abrahama i niewolnicy jego żony Sary – Egipcjanki Hagar.
W momencie narodzenia Izmaela Abraham miał 86 lat. Gdy Sara urodziła jego syna Izaaka, Abraham wygnał Izmaela wraz z jego matką Hagar. Przez jakiś czas błąkali się po Pustyni Negew w okolicach Beer-Szeby. Później Izmael osiadł z matką na pustyni Paran. Hagar sprowadziła synowi żonę z Egiptu.  Izmael dożył 137 lat, i zgodnie z obietnicą był ojcem 12 synów, którzy dali początek ludowi Nabatejczyków i później Arabom. Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt, narodem wielkim go uczynię (Księga Rodzaju 17:20)
Józef Flawiusz w swoim dziele (DDIXII220) wymienia imiona synów Izmaela: Nabajon, Kedar, Abdeel, Masam, Masmas, Idumas, Masmes, Chodam, Teman, Jetur, Nafais, Kadmas. Założyli oni plemiona o nazwach pochodzących od swych imion, jako cały lud nazwali się Arabowie.
http://sites.google.com/site/oislamiedladzieci/Home/historie-prorokow/abraham

Bóg przychodzi z wizytą do Abrahama pod postacią trójki aniołów

Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech aniołów naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: „O, Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! Przyniosę trochę wody, wy zaś raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami. Ja zaś pójdę wziąć nieco chleba, abyście się pokrzepili, zanim pójdziecie dalej, skoro przechodzicie koło sługi waszego”. A oni mu rzekli: „Uczyń tak, jak powiedziałeś”. Abraham poszedł więc spiesznie do namiotu Sary i rzekł: „Prędko zaczyń ciasto z trzech miar najczystszej mąki i zrób podpłomyki”. Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził. Po czym, wziąwszy twaróg, mleko i przyrządzone cielę, postawił przed nimi, a gdy oni jedli, stał przed nimi pod drzewem.



Wizyta boskich posłańców u Abrahama i Sary, podczas której Bóg objawił mu plany zniszczenia Sodomy i Gomory oraz zapowiedział narodziny potomka jest też odnotowana w Koranie (sury: 11, 69-76; 15, 51-60; 29, 31-32; i 51, 24-37). Historia ta opowiedziana jest w taki sposób, by w jak największym stopniu uniknąć wszelkich atropomorfizmów w prezentacji Boga oraz aniołów (aniołowie w tej historii nie spożywają posiłku przygotowanego przez Abrahama; por. sura 51, 27)




Kim faktycznie byli aniołowie ? Czy istoty duchowe mogą spożywać potrawy sporządzone ludzką ręką ?
Może, to są właśnie prawdziwi mistrzowie czasu i przestrzeni.

Ciekawostką jest fakt, że Abraham występuje w Koranie w sytuacji całkowicie nieznanej z Biblii - mianowicie jako budowniczy Ka’by, nazwanej Domem, czyli świętej budowli w Mekce, w której ukryty jest Czarny Kamień (2, 125-127).

Sobótka to miasto Słońca.
Góra Słowian Ślęża, to dawne miejsce kultu Słońca. Na pierwszym budynku tuż przy wjeździe do miasta Sobótki widać symbol naszej gwiazdy skierowany w stronę masywu górskiego. Do dzisiaj w wielu miejscach miasta i w okolicy spotykamy granitowe rzeźby lwów, uosabiajacych potęgę boga Słońca( w sumie jest ich 8 sztuk). Były one kiedyś ozdobą ślężańskiego zamku.



 

 

Grobowiec Piotra Włostowica na Ołbinie, również otaczały te zwierzęta. Stara tradycja ojców mimo wszystko przeniknęła jednak do nowej wiary. Symbol ukośnego słonecznego krzyża można spotkać co krok na Ślęży, widać go wyraźnie na Pannie z rybą i dwóch niedźwiedzicach.

 

To co było widać oraz to co widzimy i dzisiaj na Ślężańskim niebie żadna wiara nie zmieni.
A symbole są nieśmiertelne i potrafią jako ślad po nieistniejących już twórcach, pozostać kapsułą wiedzy dla potomnych.

 

Walkę jaka toczy się o moce Ślęży, może zilustrować poniższe widowisko. Oczywiście opiekuńczy duch Piotra Włostowica cały czas unosi się nad rodzinną schedą.....Co widać i słychać.

<a href="http://www.youtube.com/v/KpHT7646uak?version=3&amp;amp;hl=pl_PL" target="_blank">http://www.youtube.com/v/KpHT7646uak?version=3&amp;amp;hl=pl_PL</a>

Ważne jest to, że ''święty ogień'' jest teraz bezpieczny.

Pomazaniec
Pomazaniec, Namaszczony, Mesjasz (hebr. מָשִׁיחַ), Chrystus (gr. χριστός), pot. Wybraniec – w judaizmie i chrześcijaństwie pierwotnie religijny tytuł królów, kapłanów-lewitów i proroków - osób namaszczonych (pomazanych) olejem. Z czasem, pod wpływem proroków, ten biblijny termin nabrał eschatologicznego znaczenia - określa on osobę, zapowiedzianą przez Boga, która ma przynieść ostateczne rozwiązanie problemu zła, grzechu i śmierci w świecie i ustanowić tzw. królestwo mesjańskie, będące nowym rajem, przewyższającym szczęście pierwszego. Chrześcijanie uznają, że tą osobą jest Jezus Chrystus. Trzon narodu żydowskiego trwa w oczekiwaniu na przyjście mesjasza.

W naszą zwyczajność, wkroczył święty Bóg. On Ciebie namaścił, On uświęcił...

Namaszczenie stawało się znakiem wybrania przez Boga.
 Szczególne znaczenie posiadało namaszczenie króla - dokonywał go Boży mąż, proroku lub kapłan.
1 Sam. 10:1 Potem wziął Samuel dzbanek z olejkiem i wylał na jego głowę, pocałował go i rzekł: Namaścił cię Pan na księcia nad swoim dziedzictwem.

"Namaścił cię Pan" - Chociaż to człowiek dokonywał czynności namaszczenia, jednak stał za tym sam Bóg.



Tora i Prorocy
Pierwotnie, w Starym Testamencie, tytuł ten odnosił się wyłącznie do osób, z których powołaniem wiązał się obrzęd namaszczenia olejem. Zaliczali się do nich królowie (por. Saul), kapłani (por. Aaron) oraz prorocy (por. Elizeusz). W okresie przesiedleń termin Pomazańca zaczął być wiązany z prorockimi zapowiedziami Wyzwoliciela mającego przywrócić Królestwo Izraela.

Teologia rabinistyczna
Oczekiwanie na Mesjasza jest jedną z podstawowych prawd wiary judaizmu, sformułował ją wyraźnie w swoich Trzynastu zasadach wiary Mojżesz Majmonides (1135-1204) - jeden z ważniejszych autorytetów w interpretacji tradycji żydowskiej. Wśród zasad jest prawda o przyjściu Mesjasza: Wierzę z całkowitym przekonaniem w przyjście Mesjasza i mimo iż może się opóźnić, oczekuję Jego przyjścia codziennie. Wiele wspólnot żydowskich włączyło recytację Zasad Majmonidesa do swoich porannych modlitw. W nowszych czasach odnotowuje się trend modernistyczny, któremu obce jest pojęcie nadprzyrodzonej interwencji Boga w sprawy ludzkości, starający się wykazać, że judaizm w czasach Jezusa Chrystusa nigdy nie stawiał w swym centrum oczekiwania na Mesjasza. Inną przyczyną tych prób może być chęć oddalenia pytania, na ile Jezus tytułujący się Mesjaszem spełnił to, co o Mesjaszu mówili prorocy.



Mesjasz w celebracji paschy
Oczekiwanie na mesjasza jest istotnym elementem sederu paschalnego, symbolem są otwarte drzwi i czwarty kielich czekający na proroka Eliasza, który przed nadejściem mesjasza ma powrócić z niebios, do których został zabrany (por. 2 Krl 2,11-13).

Teologia chrześcijańska
Teolodzy chrześcijańscy dostrzegają proroctwa mesjańskie w ponad 100 fragmentach Starego Testamentu. Większość z nich jest uznawana za mesjańskie także przez komentatorów judaistycznych. Niektórzy autorzy podają nawet liczbę 456 fragmentów.
 
W czasach Ojców Kościoła uwydatniana była rola Jezusa jako Pomazańca nie tylko dla zaznaczenia jego roli Odkupiciela, ale również dla podkreślenia trynitarnej tajemnicy Boga, w której „namaszczeniem” Jezusa jest Duch Święty.
 
Teologia niektórych Kościołów chrześcijańskich (np. katolicka) podkreśla udział członków Kościoła w mistycznym Ciele Jezusa i jego misji: kapłańskiej, królewskiej i proroczej. Z tego powodu w liturgii nadal stosuje się gest namaszczenia jako znak sakramentów: chrztu, bierzmowania, święceń i namaszczenia chorych.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Pomazaniec

Szymon Mag

           
Szymon Mag lewitujący przed cesarzem Neronem w trakcie pojedynku       Szymon Mag
na cuda ze św. Piotrem

Szymon Mag, znany także jako Simon Magus lub Szymon z Gitty (Githon), był Samarytaninem protognostykiem, czyli pochodził z Samarii w Izraelu. Według wierzeń starożytnej wspólnoty gnostycznej simonitów (szymonian) był on bóstwem wcielonym eonem, sefirotem w ludzkiej postaci. Niemalże wszystkie z ocalałych europejskich źródeł świadczących o życiu i poglądach Szymona Maga są zawarte w pracach autorów chrześcijańskich. Szymon Mag urodził się w tym samym czasie co ewangeliczny Jezus Chrystus, jednakże żył ponad sto lat. Różne źródła informacji o Szymonie Magu zawierają odmienne jego wyobrażenia, różniące się tak bardzo, że czasem poddaje się pod wątpliwość czy odnoszą się do tej samej osoby. Wprawdzie poważne źródła mówią, że Szymon Mag był uczniem Dozyteusza, którego nauki już miały mieć oddźwięk gnostycki, niemniej tak zwani ojcowie kościoła ciągle właśnie Szymonowi Magowi przypisują bycie ojcem gnozy i w istocie także misterium mistyki chrześcijańskiej. Jego nauki posiadały motywy hermetyczne i mistyczne, które stały się podstawą doktryn późniejszych gnostyków. Dozyteusz jako Samarytanin z urodzenia był mistrzem i kapłanem judaizmu oraz starej magii babilońsko- asyryjskiej, czego nauczał wszystkich swych uczniów, podobnie i Szymona Maga. Jak wiadomo magia i alchemia w starożytnym judaizmie była elementem ważnym i rozpowszechnionym w zasadzie we wszystkich diasporach. Prorok Henoch (Hermes) jest uważany za protoplastę magii judaistycznej oraz współczesnej jej wersji znanej jako kabała.

Szymon Mag, to niewątpliwie jedna z najbardziej tajemniczych postaci z przełomu astronomicznych epok Barana i Ryb, choć pewnie nie tak popularnie czczona jak Jezus Chrystus. Szymon Mag uważany jest za ojca gnostycyzmu i nazywany ojcem wszelkiej mistyki judejskiej i chrześcijańskiej. Wiadomo bowiem, że był też ochrzczonym chrześcijaninem, nie tylko gnostykiem, co w misterium gnosis jest zjawiskiem normalnym. Jedni ludzie widzieli w nim obrońcę prawdziwej wiary chrześcijańskiej, drudzy ojca chrześcijańskiego gnostycyzmu i herezji. Dlatego niektórzy sądzą, iż mogły występować co najmniej dwie postacie o tym samym imieniu, co jednak nie pasuje do tej utalentowanej i wybitnej postaci. Trudno bowiem ciasnym ortodoksom uwierzyć, aby przywiązywał przystąpieniu do chrześcijaństwa zbyt dużą wagę ktoś sam czyniący cuda zadziwiające lud, którego prawie wszyscy samarytanie czcili jako bóstwo wcielone i który uważany był za wielką moc bożą, który nauczał, że objawił się na górze Synaj jako Ojciec, następnie ukazał się wśród Żydów nie w ciele, lecz pozornie jako Mesjasz, Jezus Chrystus, potem zaś został posłany jako Duch Święty, jako Pocieszyciel, którego przyrzekł Chrystus, a więc uznawany i uznający siebie za Boga trynitarnego, będący hestos (stojący, wyprostowany - niezmienny, nieporuszony, wieczny). W istocie, im większa duchem postać, tym więcej wymiarów jej działalności i większe dzieło duchowe jakie za sobą na tej ziemi pozostawia.

Towarzyszką życia Szymona była odkryta w domu niewolnic Tyrze kobieta piękna i mądra Helena, uznawana za wcieloną myśl boską. Helena jako Ennoia (myśl boża) jest postacią symbolicznie szalenie złożoną, uznawaną jako Helena- Sophia, bogini- księżyc, dziewica- ladacznica, kobieta- idea. Dla historyka religii Szymon Mag jest postacią szczególnie interesującą właśnie ze względu na owe wyniesienie Heleny i zainspirowaną przez nią mitologię żeńskiej boskości. Związek „maga" i niewolnicy zapewnia powszechne zbawienie, gdyż rzeczywistości był on związkiem Boga i boskiej Mądrości. W Samarii odkryto statuę Heleny pochodzący z I wieku jako posąg stojącej bogini z pochodnią Światła w prawej ręce. Można więc sądzić, że mit o dziewicy światła stojącej na wieży jest bardzo stary, podobnie jak ideał boskości kobiety kultywowany w starożytności. Gnoza Mistrza Szymona Maga nie ma nienawiści do kobiet ani całej późniejszej katolickiej patologii na temat płci, kobiet i życia seksualnego. Narządy płciowe są uświęcone, współżycie kobiety i mężczyzny jest świętym boskim aktem, a małżonka duchowego Mistrza również jest Mistrzynią i Boginią. W kulturze wedyjskiej żonę Guru czczono na równi z Guru, nawet jak nie prowadziła nauczania ani ascetycznych odosobnień z modlitwami i medytacjami, o czym uczy Księga Manu. Bardzo dużo cech działalności Szymona Maga jest wyjątkowo dokładnie zbieżnych z nauczaniem wedyjskim.
Wymysłychrześcijańskie wspominają o mistycznym pojedynku między Świętym Szymonem Magiem a apostołem Szymonem Piotrem w Rzymie gdzie Szymon Mag miał za pomocą magii pokazać śmierć i zmartwychwstanie przed obliczem Nerona, wyśmiewając tym samym doktrynę chrześcijańską. Szymon Mag zademonstrował znany także joginom rytuał złożenia do grobu i autohibernacji, z którego adept po pewnym czasie wybudza się siłą woli. Jest to też znany w magii test Ziemi i mocy życia duszy. Rzekomo Szymon Mag miał umrzeć w czasie tej duchowej ceremonii. W innej wersji zapragnął wniebowstąpienia i kiedy unoszony był w górę przez anioły Boga, Piotr wezwaniem imienia Chrystusa miał zmusić je do puszczenia gnostyka, który rzekomo roztrzaskał się i zabił. Szymon Mag pokazał jedynie zdolność do lewitacji, którą dzisiaj bada się w wielu laboratoriach naukowych.

Wiecej: http://www.eioba.pl/a/1miu/gnoza-szymon-mag-i-helena-oczami-wyznawcow-gnostycyzmu#ixzz1WXnaFgU5

MAX FREEDOM LONG-WIEDZA TAJEMNA W PRAKTYCE
Wiedza tajemna w praktyce to kolejny tom z cyklu poświęconego starożytnej magii kahunów. Po opublikowaniu pierwszych książek o tej tematyce M.F.Long otrzymał setki listów z prośbą o pomoc w rozwiązywaniu problemów za pomocą metod, jakimi niegdyś posługiwali się kapłan hawajscy, w cudowny sposób uzdrawiając siebie i innych. Niniejsza książka jest próbą odpowiedzi na postawione Autorowi pytania. Ma ona na celu wskazać ludziom, jak pomóc sobie samym dzięki zastosowaniu metod Huny. Nie chodzi jedynie o uzdrowienie ciała, umysłu, sytuacji społecznej czy warunków finansowych, ale o ponowne odkrycie zapomnianej wiedzy o życiu, której uczyli nie tylko kahuni, lecz także Jezus i inni wielcy wtajemniczeni.
Dzięki przełamaniu sekretnego kodu broniącego dostępu do cennych tajemnic przekazywanych z pokolenia na pokolenie, wiedzę tę udostępniono światu, umożliwiając jej poznanie i stosowanie wszystkim, którzy mają 'oczy aby widzieć i uszy – aby słyszeć'. Podstawowe teorie Huny stanowią część starożytnej mądrości, której ślady można odnaleźć we wszystkich religiach świata. Tajemna wiedza kahunów umożliwia pełniejsze zrozumienie zawartych w nich starych prawd.



http://boberov.maszyna.pl/Kippin/006-Wiedza%20tajemna%20w%20praktyce/006-ind.htm

RUNY ARMANÓW
Runy, tajemnicze symbole pradawnych kultur nordyckich, dawno temu stały się narzędziami do wróżenia. Warto jednak pamiętać o tym, że są to przede wszystkim święte obrazy, za pomocą których można nie tylko przewidywać przyszłość, ale także ją tworzyć.

             
Książka "Tajemnice run" i jej autor Guido von List

Runy to dar, jaki staronordycki bóg Odyn (zwany też Wotanem) otrzymał, składając samego siebie w ofierze na drzewie życia. Jak powiada "Edda poetycka" z IX-XIII wieku, Odyn wisiał do góry nogami przez dziewięć nocy, wcześniej raniwszy siebie oszczepem. Dzięki tej ofierze otrzymał w darze tajemnice osiemnastu run.
Odyn odbył klasyczną szamańską podróż w zaświaty i w mniejszym lub większym stopniu każdy, kto chce poznać tajemnice run, musi przejść tę drogę. Tak właśnie było z "ojcem" współczesnego odrodzenia runicznego, Austriakiem Guidem von Listem, który na początku XX wieku, w książce "Tajemnice run", jako pierwszy opisał inicjacyjne znaczenie tych świętych znaków.
List urodził się w Wiedniu, lecz od najmłodszych lat stronił od gwaru miejskiego, woląc wyprawy w góry i wiejski plener, gdzie rysował i spisywał swoje doznania mistyczne. Tam też poznawał zwyczaje ludowe i tropił przejawy pogańskich tradycji w środowisku, które - jego zdaniem - było znacznie bliższe dawnym bogom niż zdegenerowane miasta austriackie drugiej połowy XIX wieku. Niemniej to właśnie w stolicy Austrii młody Guido przeżył objawienie, które miało zadecydować o jego losach.
W wieku 14 lat zszedł wraz z wycieczką do podziemnej krypty katedry św. Stefana, gdzie odnalazł stary, pogański ołtarz, na którego widok zakrzyknął z podniecenia: "Kiedy dorosnę, zbuduję ołtarz Wotana!"
Jego entuzjazm wywołał salwę śmiechu pozostałych uczestników wycieczki, ale po latach okazało się, że chłopak wcale nie żartował.
 Guido von List poświęcił życie badaniom starych, przedchrześcijańskich wierzeń ludów germańskich. Tropił je w opowieściach ludowych, które, jego zdaniem, przekazywały mądrość o dawnych czasach, a także w architekturze, której twórcy mieli rzekomo pozostawiać przyszłym pokoleniom zaszyfrowane informacje o pogańskiej przeszłości, tak by przetrwały one chrześcijańskie czasy. Nade wszystko jednak studiował staronordycką poezję Islandii.
 List uważał mieszkańców Islandii za wyznawców Wotana, którzy uciekli z wczesnośredniowiecznych Niemiec przed chrześcijańskimi prześladowaniami. Nawiązując do twórczyni teozofii, Heleny Bławackiej, twierdził, że starożytni Germanie byli piątą szlachetną rasą zamieszkującą Ziemię, ostatnią posiadającą moce parapsychiczne.
Wotanizm kładł nacisk na inicjację człowieka w tajemnice natury. Wierzył w wewnętrzną siłę ducha ludzkiego i jego jedność z wszechświatem. Postrzegał świat jako niekończący się proces transformacji przez narodziny, bycie, śmierć i odrodzenie. Dla wotanistów centralnymi pojęciami było męstwo i poświęcenie. Kto ginął w boju, odchodził do Walhalli, by cieszyć się ucztą u boku Wotana. Jak podawała legenda, sam bóg starożytnych Germanów wrzucił swe oko do studni mędrca Mimira, w zamian za co otrzymał od niego wiedzę o przyszłości.
Podobnie było z von Listem. W 1902 roku przeszedł operację katarakty, co pozbawiło go wzroku na 11 miesięcy. Pogrążony w całkowitej ciemności, doznał nagłego oświecenia dotyczącego tajemnic run i celu istnienia tzw. cywilizacji armanicznej.
 List zgadzał się z rzymskim historykiem Tacytem co do tego, że starożytny lud germański składał się z trzech klas: Armanów, Istewonów i Ingewonów, czyli władców, wojowników i chłopów. Twierdził ponadto, że pierwsza z tych klas, Armanowie, była kastą kapłańską, która jako jedyna po nadejściu chrześcijaństwa zachowała wierność dawnym wierzeniom. Armanowie, choć należeli do arystokracji, ukrywali się jednak ze swą wiarą i w tajemnicy rozwijali zdolności parapsychiczne. Do tego celu służyły im rozmaite bractwa tajemne, takie jak różokrzyżowcy i masoneria. Wiedzę tajemną przekazywali następnym pokoleniom za pomocą znaków runicznych (samo słowo "runa" miało oznaczać "mówiącego potajemnie") ukrytych w herbach, architekturze, a nawet w symbolice prawnej. W ten właśnie sposób powstał tzw. futharkh armaniczny, czyli ciąg osiemnastu run, przedstawiający mądrości inicjacyjne wotanisty.
Studiując poszczególne runy, medytując ich kształty i znaczenia, warto pamiętać o tym, że tworzą one całość, która jest kompletnym przewodnikiem duchowym po życiu. Przewodnik ów ma służyć człowiekowi, który powstał z Boga i do Boga powraca - dzięki poznawaniu swej wewnętrznej boskości. Według Lista tylko ktoś taki może zostać Armaninem, czyli kapłanem swego życia.
 We współczesnej magii futharkh armaniczny cieszy się dużym szacunkiem i z chęcią posługują się nim adepci neopogaństwa i magii żywiołów. W sposób nieświadomy czerpią z niego również liczni miłośnicy run. Rzecz jasna, nie ma nic złego w posługiwaniu się runami jako narzędziami do wróżenia. Warto jednak pamiętać o ich prawdziwym pochodzeniu oraz o tym, że mogą one również służyć rozwojowi duchowych mocy.
 http://www.gwiazdy.com.pl/component/content/article/5417-runy-armanow-

east masz rację
A tak w ogóle to Słowianie nie lubią jak ktoś nimi rządzi z-za tzw.''biurka''. Mamy złe doświadczenia.