Podobnie jak przed wojnÂą, tak i tym razem wytoczono wielkie dziaÂła do tej batalii. Wyzwiska byÂły chlebem powszednim. MĂłwiono (choĂŚ to nieodpowiednie sÂłowo) o "ludobĂłjstwie", „zbrodni", „mordercach", „holocauÂście" i in.
Runda pierwsza. "KoÂśció³ zmobilizowaÂł wiernych do wysyÂłania do parlamentu listĂłw z poparciem dla projektu senackiego [ 1 ]. ZdoÂłano pod nim zebraĂŚ ³¹cznie ponad 1,7 mln podpisĂłw. Jednak wyniki badaĂą opinii publicznej w tej sprawie nie byÂły korzystne dla przeciwnikĂłw aborcji. Z przeprowadzonych w marcu 1991 r. badaĂą wynikaÂło, Âże jedynie 33% respondentĂłw opowiada siĂŞ za ustawÂą, podczas gdy aÂż 59% jest jej przeciwnych" [ 2 ]. Nie to jednak okazaÂło siĂŞ najwiĂŞkszym ciosem. Katastrofalna poraÂżka koÂścielnych przedsiĂŞwziĂŞĂŚ miaÂła miejsce 17 maja 1991 r. — na 14 dni przed pierwszÂą wizytacjÂą Ojca ÂŚwiĂŞtego do III RP — Sejm nie zdoÂłaÂł wprowadziĂŚ zakazu aborcji. Co gorsza zobowiÂązano rzÂąd do opracowania programu oÂświaty seksualnej, co musiaÂło byĂŚ "bolesnym ciosem dla KoÂścioÂła, w tym zwÂłaszcza dla papieÂża Jana PawÂła II" [ 3 ]
Dalsza czêœÌ wojny. "Na poczÂątku 1993 r. parlament obradujÂący pod presjÂą manifestacji, oskarÂżeĂą o ludobĂłjstwo i staÂłych pikiet pod Sejmem, uchwaliÂł ustawĂŞ ograniczajÂącÂą moÂżliwoœÌ przerywania ci¹¿y. (...) Po uchwaleniu ustawy prymas stwierdziÂł, Âże jest to znaczÂący i poÂżyteczny krok naprzĂłd. WydawaĂŚ siĂŞ mogÂło, Âże spĂłr o aborcjĂŞ mamy w zasadzie za sobÂą, chociaÂż radykalni politycy katoliccy, a takÂże niektĂłrzy biskupi, potĂŞpili decyzjĂŞ parlamentu i w dalszym ciÂągu domagali siĂŞ bezwzglĂŞdnej ustawowej 'ochrony Âżycia od chwili poczĂŞcia', przez co rozumieli nie tylko zakaz przerywania ci¹¿y, ale teÂż delegalizacjĂŞ tak zwanych wczesnoporonnych ÂśrodkĂłw antykoncepcyjnych. Konflikt wrĂłciÂł jednak z jeszcze wiĂŞkszÂą si³¹, kiedy po wyborach parlamentarnych w 1993 r. wiĂŞkszoœÌ w Sejmie zdobyli zwolennicy dopuszczenia aborcji ze wzglĂŞdĂłw spoÂłecznych (...) Gdy Sejm zacz¹³ pracowaĂŚ nad liberalizujÂącÂą poprawkÂą, znĂłw ruszyÂła peÂłna emocji kampania protestu. WrĂłciÂły pod Sejm antyaborcyjne demonstracje, pielgrzymki, pikiety. (...) OkazaÂło siĂŞ, Âże kompromis w tej sprawie jest caÂłkiem niemoÂżliwy, chociaÂż wszyscy — wierzĂŞ, Âże zupeÂłnie szczerze — uznajÂą aborcjĂŞ za zÂło. W gruncie rzeczy ró¿nica polega na rozÂłoÂżeniu akcentĂłw. Jedni siĂŞ koncentrujÂą na stworzeniu zakazu i karaniu winnych, inni chcieliby najpierw ograniczyĂŚ przyczyny, dla ktĂłrych setki tysiĂŞcy kobiet decydujÂą siĂŞ na aborcjĂŞ. (...) Kiedy to mĂłwiĂŞ, sÂłyszĂŞ czĂŞsto, Âże prawo jest drogowskazem moralnym, Âże kodeks karny ksztaÂłtuje opinie ludzi na temat tego, co jest wÂłaÂściwe, a co niewÂłaÂściwe. Nie jestem przekonany, Âże kodeks karny moÂże byĂŚ drogowskazem. Przeciwnie. Jestem w stanie dowieœÌ, Âże kodeks zawierajÂący prawa spoÂłecznie nie akceptowane jest odrzucany w caÂłoÂści, zmniejsza respekt dla innych przepisĂłw i prowadzi do ogĂłlnego lekcewaÂżenia prawa, chaosu, rozkÂładu paĂąstwa. (...) Zamiast tÂłumaczyĂŚ ludziom zÂło aborcji i proponowaĂŚ inne rozwiÂązania, ksiÂądz prymas wolaÂł mĂłwiĂŚ o zwolennikach referendum — czyli o mnie — Âże niosÂą ducha budowniczych krematoriĂłw. Tu siĂŞ pojawiÂł argument, Âże referendum jest niemoÂżliwe, bo nad sprawami boÂżymi, nad naturalnymi boskimi prawami siĂŞ nie gÂłosuje. WiĂŞc spoÂłeczeĂąstwo gÂłosowaĂŚ nie moÂże, a posÂłowie mogÂą. Bo przecieÂż bez gÂłosowania w demokracji ustanowiĂŚ prawa siĂŞ nie da." [ 4 ]
27 maja 1997 r. TrybunaÂł Konstytucyjny wydaÂł orzeczenie w sprawie zasady ochrony Âżycia ludzkiego jako wartoÂści konstytucyjnej i niezgodnoÂści ustawy „antyaborcyjnej" dopuszczajÂącej przerywanie ci¹¿y z przyczyn spoÂłecznych z Ma³¹ KonstytucjÂą (zob. orzeczenie K 26/96), stwierdzajÂąc w sentencji, iÂż przepisy ustawy naruszajÂą konstytucyjne gwarancje ochrony Âżycia ludzkiego w kaÂżdej fazie jego rozwoju. Orzeczenie jest oczywiÂście kontrowersyjne, wiele osĂłb uzna je za b³êdne (p³ód jako Âżycie ludzkie). Nie byÂło jednomyÂślne, gdyÂż trzech sĂŞdziĂłw zÂłoÂżyÂło zdania odrĂŞbne. MoÂżna przytoczyĂŚ inne orzeczenia w takich sprawach europejskich trybuna³ów, ktĂłre nie wspó³brzmiÂą z polskim ciaÂłem strzegÂącym konstytucyjnoÂści prawa. Austriacki trybunaÂł konstytucyjny orzekÂł w wyroku z 1974 r.: "PoniewaÂż tworzÂące siĂŞ Âżycie ludzkie, pozostajÂące w stanie pÂłodu, przechodzi rozwĂłj od zapÂłodnionej komĂłrki jajowej, niezdolnej w warunkach naturalnych do wÂłasnego Âżycia poza Âłonem matki, do czÂłowieka, zdolnego do Âżycia poza Âłonem matki, to owe ró¿ne fazy rozwojowe jednoÂści biologicznej nie stanowiÂą koniecznie tego samego w rozumieniu konstytucyjnie zakotwiczonej zasady rĂłwnoÂści. Ustawodawca zyskuje zatem moÂżliwoœÌ ró¿nego traktowania przerywania ci¹¿y w zaleÂżnoÂści od stadium rozwojowego pÂłodu w Âłonie matki i nie narusza w ten sposĂłb konstytucyjnego nakazu rĂłwnoÂści". TrybunaÂł Belgii w orzeczeniu z 1991 r. stwierdza: "Postanowienia konstytucyjne nie zawierajÂą w sobie stwierdzenia, Âże istota ludzka powinna korzystaĂŚ z zagwarantowanej jej ochrony juÂż od momentu poczĂŞcia. (...) ZobowiÂązanie ustawodawcy do poszanowania Âżycia ludzkiego nakÂłada obowiÂązek podejmowania takÂże ÂśrodkĂłw dla ochrony Âżycia nienarodzonego. Nie moÂżna jednak z tego wyprowadzaĂŚ wniosku, Âże pod rygorem naruszenia konstytucji ustawodawca jest zobowiÂązany do traktowania w jednakowy sposĂłb dzieci narodzonych i nienarodzonych" [ 5 ]. SÂą to orzeczenia duÂżo bardziej racjonalne.
Od tej pory zwolennicy legalizacji aborcji z przyczyn spoÂłecznych majÂą utrudnione zadanie. Orzeczenie TrybunaÂłu sÂą ostateczne (art. 190 ust. 1 Konstytucji). Nie oznacza to oczywiÂście caÂłkowitej niemoÂżnoÂści zmiany poglÂądu przyjĂŞtego w orzeczeniu o ochronie Âżycia poczĂŞtego, jak sugerujÂą niektĂłrzy, gdyÂż coÂś takiego musiaÂłoby implikowaĂŚ zasadĂŞ nieomylnoÂści kaÂżdoczesnego skÂładu TrybunaÂłu. TrybunaÂł Konstytucyjny moÂże odstÂąpiĂŚ od poglÂądu prawnego wyraÂżonego w orzeczeniu. Na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 1 lit e ustawy z 1 sierpnia 1997 roku o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z póŸn.zm.), odstÂąpienie od poglÂądu prawnego wyraÂżonego w orzeczeniu wydanym w peÂłnym skÂładzie, nastĂŞpuje rĂłwnieÂż w peÂłnym skÂładzie. TrybunaÂł skÂłada siĂŞ z 15 sĂŞdziĂłw wybieranych na 9 lat przez Sejm, co 3 lata zmienia siĂŞ czêœÌ skÂładu. W 2001 r. wybrano czterech nowych sĂŞdziĂłw. Wprawdzie wci¹¿ jednak dominujÂą „obroĂący Âżycia", jednak weryfikacja tego poglÂądu jest realna.
ZÂły obrĂłt sprawa zaczĂŞÂła nabieraĂŚ po wygranych wyborach lewicy w 2001 r. Oto pani Jaruga Nowacka, urzĂŞdujÂąca na stanowisku paĂąstwowej feministki, zaproponowaÂła ponownie wprowadzenie moÂżliwoÂści aborcji z przyczyn spoÂłecznych, czyli w razie kiedy dziecko ma zapewniony rynsztok z racji niedostatku rodzicĂłw. Biskupa Pieronka taki kurs przeraziÂł na tyle, Âże zapomniaÂł co to dobre maniery, zwÂłaszcza wobec kobiet. JakÂże to, sprawa wyglÂąda od dawna na przyklepanÂą, a wy tu jÂątrzyĂŚ chcecie? O nie, na to my nie pozwolimy! PoÂżaliÂł siĂŞ teÂż Katolickiej Agencji Informacyjnej, Âże pani peÂłnomocnik "to jest feministyczny beton, ktĂłry siĂŞ nie zmieni nawet pod wpÂływem kwasu solnego. Nie przywiÂązywaÂłbym do tego wiĂŞkszej wagi". W obronie stanĂŞÂła koleÂżanka partyjna pani minister, senator UP Krystyna Sienkiewicz, ktĂłra powiedziaÂła twarde: Niet! Kurek wody ÂświĂŞconej zostanie zakrĂŞcony, misa zabrana, ksiĂŞÂże biskupie! "Jakby nie byÂło, to ksi¹¿ê KoÂścioÂła obraziÂł minister Rzeczpospolitej, naleÂżaÂło jakoÂś na to zareagowaĂŚ" — powiedziaÂła odwaÂżna K. Sienkiewicz, przeÂłamujÂąc zmowĂŞ milczenia.
http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,554/q,Krucjata.antyaborcyjna
