Wnioski
Należy uznać za oczywiste, że formy aktywności geologicznej są wyrazem stanu ewolucji Ziemi a każdy szczegół budowy geologicznej winien być interpretowany jako efekt rozwoju geotektonicznego całego globu. Należy uwzględnić także fakt, że Ziemia jest planetą w układzie słonecznym i jej historia jest elementem ewolucji całego układu. Akceptując wielość poglądów w fazie analizy faktów i potrzebę dyskusji między teoriami geotektonicznymi, należy zdać sobie sprawę, że istnieje tylko jedna prawdziwa historia Ziemi. Która z istniejących teorii jest bliższa prawdy?
Jeśli, jak dowodzi tego teoria kosmologiczna, Słońce i planety układu słonecznego powstały z obłoku zimnej materii pyłowo-gazowej przed około 4,6 mld. lat, etapem wstępnym było utworzenie się zimnych planetozymeli, krążących w jednej płaszczyźnie ekliptyki i przy jednakowym kierunku ruchu obrotowego. Proces koncentracji masy doprowadził do utworzenia centralnego globu i planet satelitarnych. Proces wzrostu masy każdego globu odbywa się poprzez przyciąganie grawitacyjne pyłu kosmicznego i większych bolidów. Wzrost masy każdego globu prowadzi do utworzenia jądra, charakteryzującego się wysokimi ciśnieniami, co powoduje wzrost temperatury i pojawienie się aktywności tektonicznej i wulkanicznej. Należy sądzić, że w warunkach bardzo wysokich ciśnień i temperatur mogą zachodzić procesy konwekcji gorącej materii a nawet procesy termojądrowe. Wstępne wyniki badań z podziemnych detektorów neutrin wskazują na możliwość wychwytywania, przez jądro globu, składników promieniowania kosmicznego i przyspieszenia przyrostu masy globu.
Poznanie geologii dna oceanów przyczyniło się do weryfikacji dotychczasowych teorii geotektonicznych. Stwierdzenie zjawiska przyrostu litosfery zdezaktualizowało teorię kontrakcji i teorię pomostową. W miejsce teorii pomostowej i konwekcyjnej pojawiła się teoria tektoniki płyt, która hipotetyczne zapadliska zastąpiła hipotetyczną subdukcją, zachowując pogląd o niezmiennych wymiarach Ziemi.
Pomiary mobilizmu płyt litosfery, wykonywane w sieci stacji geodynamicznych IGS, wskazują na endogeniczną przyczynę ruchów geotektonicznych i generalny przyrost promienia Ziemi. Mobilizm litosfery, nie ogranicza się do całych płyt kontynentalnych lecz dotyczy całego globu, w tym także płyt oceanicznych. Można wnioskować, że wyniki pomiarów potwierdzają teorię ekspandującego globu, która zakłada wzrost promienia Ziemi i tworzenie się nowych ryftów na obszarze istniejących kontynentów. Jako przykłady takich form można wymienić ryft środkowo- i wschodnioafrykański oraz ryft kameruński, gdzie obniżaniu dna rowu tektonicznego towarzyszy działalność wulkaniczna.
Teoria ekspansji Ziemi tłumaczy zjawisko przyrostu litosfery w obrębie płyt oceanicznych i tworzenie się nowych ryftów na obszarze kontynentów, siłami ednogenicznymi wywołującymi wzrost promienia globu. Hipotezą pozostaje pytanie postawione przez Hilgenberga, ekspansja bez przyrostu, czy z przyrostem masy globu. W obrębie sztywnych płyt kontynentalnych, o kształcie sferycznym, powstają naprężenia rozciągające w dolnej części płyty (diapiryzm) oraz naprężenia ściskające w górnej części płyty kontynentalnej (formowania się uskoków ukrytych, fałdowanie).
W powstałą szczelinę wdziera się magma, tworząca się prawdopodobnie w strefie D". Tworzący się w ten sposób ryft kontynentalny jest zaczątkiem oceanu. Początkowo długie, wąskie i głębokie obniżenie zostaje zalane przez morze, a w miarę rozsuwania się płyt litosfery kontynentalnej i rozrastania się litosfery oceanicznej - zwiększa swoje rozmiary. Stałe dostarczanie magmy bazaltowej, jej krzepnięcie w szczelinie ryftowej i stałe, ponawiane pękanie tej szczeliny, umożliwiające wydostawanie się coraz to nowej porcji magmy, powoduje formowanie się grzbietu śródoceanicznego i ciągłe rozrastanie (spreading) bazaltowego dna oceanicznego. Rozbudowa dna oceanicznego zachodzi systematycznie po obu stronach szczeliny ryftowej i grzbietu śródoceanicznego w miarę oddalania się od osi grzbietu występują coraz starsze partie bazaltu; najstarsze są bazalty w sferze kontaktu z kontynentem; początkowy zbiornik morski rozrasta się do rozmiarów oceanu, a rozerwane przez ryft brzegi kontynentu oddalają się coraz bardziej od siebie. Sumaryczna ilość law bazaltowych wylewanych w ryftach oceanicznych jest oceniana na 56 mld t rocznie. Przypuszcza się, że w ciągu ostatnich 200 mln lat przybyło w ten sposób ok. 200 mln km2 nowej skorupy oceanicznej. Jednym z dowodów na prawdziwość teorii ekspansji Ziemi jest model doświadczalny rozwoju geotektonicznego globu z uwzględnieniem geoizochron, którego autorem jest James Maxlow (Ryc. 2).
---------
dokładne wyliczenia i dowody z pomiarów GPS znajdziecie w tym artykule :
http://www.staff.amu.edu.pl/~pawula/ZIEMIA.htmWarto prześledzić tabelki .
To nie teoria, to są pomiary !Z wniosków końcowych (j/w ) należy podkreślić dwa :
1) Wstępne wyniki badań z podziemnych detektorów neutrin wskazują na możliwość wychwytywania, przez jądro globu, składników promieniowania kosmicznego i
przyspieszenia przyrostu masy globu.2) Można wnioskować, że
wyniki pomiarów potwierdzają teorię ekspandującego globu, która zakłada wzrost promienia Ziemi i tworzenie się nowych ryftów na obszarze istniejących kontynentów. Jako przykłady takich form można wymienić ryft środkowo- i wschodnioafrykański oraz ryft kameruński, gdzie obniżaniu dna rowu tektonicznego towarzyszy działalność wulkaniczna.
