cd....
1316–1334 — Papież Jan XXII. Alvarez Palayo, jego spowiednik, poświadcza, że w Hiszpanii jest nieco więcej dzieci laików niż dzieci duchowieństwa, oraz że bardzo często się zdarza, że księża uprawiają rozpustę z kobietami oczekującymi na spowiedź.
1320 — Umarł biskup Jan Muskata z Krakowa, dla którego okradanie kościołów było normalnym zajęciem. W ten sposób zdobywał fundusze na cele „reprezentacyjne”, aby móc dogodzić sobie i paniom, które stale były u jego boku. Nie stronił od cudzołóstwa.
1326 — Niezgodność przesadnie bogatej organizacji Kościoła z głoszonymi przez nią ideami Jezusa Chrystusa, doprowadziła do ogłoszenia bulli papieskiej „Cum inter nonnullos”, w której uważano za herezję twierdzenia, jakoby Jezus i Jego apostołowie nie posiadali żadnej własności w postaci dóbr materialnych.
Podobno mieli kupę szmalu, bo im ludzie musieli płacić dziesięcinę w całym ówczesnym Rzymie, a Chrystus nauczał: „Co cesarskie cesarzowi, a kasę Chrystusowi”.
1341–1351 — Sobór Konstantynopolitański V, uznawany przez część prawosławia. Uznał ortodoksyjność nauki Grzegorza Palamasa o hezychazmie i przebóstwieniu człowieka i potępił nauki Barlaama z Kalabrii, inspirowanego zachodnią filozofią.
1349 — W ponad 350 niemieckich miastach i wsiach giną niemalże wszyscy Żydzi, na ogół paleni żywcem. W ciągu jednego roku chrześcijanie wymordowali więcej Żydów niż niegdyś, w ciągu dwustu lat prześladowań, poganie wymordowali chrześcijan. To tylko jeden z wielu epizodów pogromów Żydów, gdyż podobne zdarzenia miały miejsce przez cały okres panowania chrześcijaństwa.
1377 — Początek głębokiego kryzysu w Kościele. Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii ruszyli na Cesenę. Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców. W 1378 roku Robert z Genewy dzięki poparciu kardynałów francuskich został papieżem i przyjął imię Klemensa VII.
W tym samym roku papieżem Urbanem VI został w Rzymie Bartolomeo Prignano i Kościół miał dwóch zwalczających się papieży, co zapoczątkowało okres Wielkiej Schizmy Zachodniej, trwający do 1417. Klemensa VII, rezydującego w Awinionie, uznano później za antypapieża.
Kościół i papież są święci.
1382 — Biskup Zawisza Dobiesław z Kurozwęk stracił życie z rąk ojca lub narzeczonego pięknej wiejskiej dzieweczki, do której skradał się nocą po sianie. Dokumenty z tego samego roku stwierdzają, że poznański biskup, Jan z Kępy w „pożądliwościach ciała się lubował”, a biskup Mikołaj z Kórnika, pijak i hulaka, tarzał się w rozpuście, i z powodów grzechów przeciwko naturze zaczął mu żywcem gnić język.
1384 — Pierwsza polska kobieta lekkich obyczajów, której istnienie udokumentowano: Ewa z Kunowa zwana „Pierdolonką” (meretrix Heva dicta Pierdolonka). Była etatową miejską, „służbową” nierządnicą.
Polska moralność podbudowana wartościami chrześcijańskimi w niczym nie odbiegała od papiesko-europejskiej normy.
1400 — Wprowadzenie Litanii Loretańskiej do NMP.
1409 — Sobór w Pizie. Nieudana próba zakończenia Wielkiej Schizmy, nieuznana przez papieża za legalny sobór. Nie doszły do skutku próby rozwiązania sporu między papieżem Grzegorzem XII a antypapieżem Benedyktem XIII na drodze jednoczesnej rezygnacji obu z nich albo zawarcia jakiegoś kompromisu.
Sobór wytoczył proces obu papieżom, uznał ich za niegodnych tiary, za wrogów jedności kościelnej i zdetronizował jako heretyków. Nowym papieżem wybrany został kardynał Piotr Philargi jako Aleksander V.
Sobór w Pizie nie tylko nie zdołał przywrócić jedności w Kościele, ale przyczynił się do pogłębienia schizmy: żaden z odwołanych papieży nie zrezygnował ze swoich uprawnień, a do walki o władzę papieską dołączył trzeci papież.
1410–1415 — Antypapież Jan XXIII, zanim usadowił się na Stolicy Piotrowej, zajmował się (jako pirat) rabunkami i mordowaniem ludzi. Oskarżano go o kazirodztwo, cudzołóstwo i sodomię. Uwiódł 300 dziewic, a niektóre z nich w nagrodę mianował przeoryszami najbogatszych klasztorów. Jego osobisty sekretarz opowiadał o nim, że w Bolonii utrzymywał harem, złożony z 200 młodych dziewcząt. Należy przyznać, że Jan XXIII żył w zgodzie z naturą ludzka, jakkolwiek nieco wybujałą.
1414–1418 — Sobór w Konstancji, szesnasty sobór powszechny. Początkowo nieformalny, stał się soborem z chwilą zwołania przez Papieża Grzegorza XII.
— Sobór zakończył Wielką Schizmę Zachodnią, wybierając na papieża Marcina V.
— Potępiono Johna Wycliffe'a i Jana Husa, w wyniku czego Hus został spalony na stosie.
— Zabroniono laikatowi spożywania wina w czasie komunii. Według Biblii Jezus wprowadził komunię pod dwiema postaciami – chleba i wina – symbolami jego umęczonego ciała i przelanej krwi (Mt 26,27; 1Kor 11,24–26).
— Zygmunt Luksemburski (1368–1437) nalegał na soborze w Konstancji na zniesienie celibatu, argumentując, iż na tysiąc księży, można znaleźć ledwie jednego, który stosuje się do jego wymagań, a i to na dodatek z powodu przyrodzonej impotencji. Reszta kleru, jego zdaniem, prowadzi życie pełne wyuzdania i rozpusty, a poza tym, „są złodziejami małżeńskiej wierności”.
1414 — Rektor Akademii Paryskiej, Mikołaj de Clemengis, stwierdza w swoim dziele, że klasztory żeńskie to lupanary. Ale czemu się dziwić?! Medycy wieku XIII będący duchownymi i świeckimi jako lekarstwo na niektóre przypadłości zalecali rozpustę, jako niezbędną dla zdrowia…
Mikołaj de Clemengis również optował za konkubinatem ówczesnych stróżów wiary chrystusowej: „… laicy tak są przekonani o niepowściągliwości księży, iż w większości parafianie odrzucają każdego księdza, który nie ma utrzymanki. Widzą oni w tym (parafianie) pewność co do własnych żon, które mimo to nie są poza niebezpieczeństwem”.
1418 — Skandal na szczytach władzy katolickiej. Papież Marcin V unieważnił korzystne dla Polski bulle Jana XXIII, potwierdził wszystkie poprzednio uzyskane przywileje Zakonu Krzyżackiego (również te fałszywe). Interweniujący w tej sprawie Polacy nie zostali wpuszczeni do pałacu papieskiego, więc dostali się do niego siłą wyłamując bramę.
— Zawisza Czarny z Garbowa i Janusz z Tuliszkowa w obecności papieża oświadczyli, że czci króla polskiego będą bronić „gębą i ręką” – i uzyskali od Marcina V potępienie traktatu Falkenberga. Na oficjalną bullę papieską trzeba było jednak czekać do 10 stycznia 1424.
— Mikołaj Trąba został nominowany przez papieża Primas Regni – pierwszym prymasem Polski.
1420 — Kanclerz uniwersytetu paryskiego ganił rozwiązłość i rozpustę kleru: „Klasztory, zamieszkałe stale przez mnichów, przedstawiają się jako kramy handlujące; klasztory zaś zakonnic, są domami nierządu. Katedry zaś jaskiniami złodziei i zbójców. Pod imieniem służących i krewnych, księża utrzymują nałożnice. Różnorodne obrazki, rozpowszechniane masami, wnoszą do ludu bałwochwalstwo. Nieskończona ilość różnych zakonów religijnych nie może nie wywołać różnych nadużyć i zamieszek w kraju”.
Nagminne były przypadki, że spowiednik pod groźbą nie udzielenia rozgrzeszenia, zmuszał penitentki do uległości. Kler często był tak doskonałym materiałem rozrodczym, a przy tym niebywale płodnym, iż w niektórych miastach, na skutek aktywności rzymskiego duchowieństwa, liczba nieślubnych dzieci przekraczała ilość zrodzonych z prawowitych związków. Nie wiemy np. ile kobiet musiał uszczęśliwić biskup Liège, Henryk III, który był spłodził 65 bękartów-owieczek dla swojej owczarni.
W niektórych parafiach Hiszpanii, Szwajcarii, Niemiec, Francji i innych państwach a także w Polsce, domagano się, aby księża mogli żyć „legalnie” w konkubinacie, co miało zapobiec deprawowaniu mężatek i dziewic.
1423 — Sobór w Sienie. Zajmował się kwestiami reformy w Kościele, ale uznano go za heretycki i skreślono z listy soborów powszechnych.
1431–1445 — Sobór w Bazylei, Ferrarze, Florencji i Rzymie, siedemnasty sobór powszechny. Kontynuował kwestie reformy Kościoła i podjął temat unii z Grekami. Po uchwaleniu dogmatu o wyższości soboru nad papieżem, Eugeniusz IV ogłosił nieważność soboru. W odpowiedzi sobór wybrał na papieża Feliksa V.
— Sobór w Ferrarze, zwołany przez Eugeniusza IV w 1438, po rozłamie na soborze w Bazylei. Zajął się problemem unii z prawosławiem. Na początku 1439 przeniesiony do Florencji.
— We Florencji zatwierdzono unię z Kościołem bizantyjskim oraz Apostolskim Kościołem Ormiańskim.
— Wprowadzono dogmat o czyśćcu. Kwitnie praktyka sprzedaży odpustów od kar czyśćcowych.
— Wprowadzono formalny zakaz święcenia soboty.
— Na zbawienie można „zapracować” – np. cierpieniem czy ofiarami; na przebaczenie można było zasłużyć np. biczowaniem się, pielgrzymkami, budowaniem kaplic. Według Biblii Zbawienie jest z łaski, darmo, przez wiarę (Ef 2,8–9); nie można go nabyć za pieniądze ani przez uczynki; warunkiem przebaczenia jest skrucha oraz pojednanie z bliźnim i naprawienie krzywd (o ile zadośćuczynienie jest możliwe); zbawienie dokonuje się dzięki ofierze Chrystusa, a nie zabiegom człowieka.
1444 — W obronie interesów papieża i jego religii ginie pod Warną królewicz Władysław III Warneńczyk (1424–1444). Klęska oręża polskiego.
1450–1782 — Okres polowania na czarownice. Straszliwymi torturami zamęczono setki tysięcy kobiet posądzanych o czary.
Dzieci można było również oskarżać o czary: dziewczynki po ukończeniu 9,5 lat, chłopców po ukończeniu 10 lat. Młodsze dzieci torturowano w celu uzyskania zeznań obciążających rodziców. W procesach o czary brane były pod uwagę „zeznania” dwulatków!!!
1471–1484 — Papież Sykstus IV, ten od kaplicy sykstyńskiej, nakazał wybudować kosztem papiestwa dom publiczny, który następnie został wydzierżawiony. Kościół pod pozorem walki z nierządem, w praktyce przejął nad nim kontrolę, czerpiąc z tego tytułu niebotyczne korzyści materialne. W Sisteron w czasach tegoż Sykstusa, prostytutki musiały płacić po 5 soldów na rzecz klasztoru św. Klary.
1484 — Papież Innocenty VIII oficjalnie nakazał palenie na stosach kotów domowych razem z czarownicami. Zwyczaj ten był praktykowany przez trwający setki lat okres polowań na czarownice. Mordowanie niewinnych kobiet Innocenty III uzasadnił biblijnym nakazem „nie pozwolisz żyć czarownicy” (Wj 22,17). Stoi on w rażącej sprzeczności z przykazaniem „nie zabijaj”. Jest chyba oczywiste, że tego rodzaju nakazy, pochodzące przecież od samego Boga i zawarte w Jego świętej księdze, cofały ludzkość do epoki kamienia łupanego.
Wiara, że zwierzęta są pośrednikami diabła, doprowadziła do załamania się naturalnej kontroli liczebności populacji gryzoni. Celem ataku gorliwych chrześcijan najczęściej były koty, wilki, węże, lisy, i białe koguty. Ponieważ wiele z tych zwierząt polowało na roznoszące choroby gryzonie, ich eliminacja wzmogła wybuchy epidemii i napaści na Żydów!!!
1487 — W Niemczech wydano „Młot na czarownice” autorstwa dwóch dominikańskich inkwizytorów: Henryka Institorisa i Jakuba Sprengera.
1492 — Kolumb odkrył Amerykę. Inkwizycja szybko postępuje śladami odkrywców. Tubylców, którzy nie chcieli nawrócić się na wiarę chrześcijańską, mordowano. Gdy była taka sposobność, przed zabiciem oporni Indianie byli przymusowo chrzczeni.
Po odkryciach Kolumba Hiszpanie natychmiast rozpoczęli kolonizację Ameryki oraz jej chrystianizację. W wyniku nawracania orężem na katolicyzm całkowicie wyginęły wielkie narody i cywilizacje: Majów, Tolteków, Azteków oraz Inków. Większość świątyń i wspaniałych budowli została zburzona. Na ich ruinach wzniesiono kościoły chrześcijańskie.
Katoliccy rycerze pod przewodem kapelanów czynili z „pogan” niewolników lub mordowali całe wioski. Nieszczęśnicy ginęli w okrutnych torturach, jeśli nie chcieli uznać „panów krzyża”. Hiszpanie opatentowali np. wymyślny sposób użyźniania gleby pod zasiewy – Indianom, a zwłaszcza mniej przydatnym w pracy kobietom i dzieciom, otwierano szablami trzewia, a ich wnętrzności były nawozem…
Warto dodać, że wspaniała kultura Inków czy Azteków swym dobrobytem i wspaniałością dorównywała krajom ówczesnej Europy. Krzyż jednak zwyciężył.
1493 — Bulla papieska uprawomocniła deklaracje wojny przeciwko wszystkim narodom w Ameryce Południowej, które odmówiły przyjęcia chrześcijaństwa. W praktyce kobiety i mężczyzn szczuto psami karmionymi ludzkim mięsem i ćwiartowanymi żywcem indiańskimi niemowlętami. Wbijano ciężarne kobiety na pale, przywiązywano ofiary do luf armatnich i puszczano je z dymem. Mordowano, gwałcono, ucinano ręce, nosy, wargi, piersi.
Gdy katoliccy „misjonarze” zawitali do Meksyku, żyło tam około 11 milionów Indian, a po stu latach już tylko półtora miliona. Szacuje się, że łącznie w ciągu 150 lat chrystianizacji obu Ameryk zabito co najmniej 30 milionów tubylców.
Słowo Boże zawiezione w tamte rejony pięknie zaowocowało. Zniknęły całe plemiona, np. Mohikanie, a najskuteczniejszym sposobem było np. wysłanie księdza chorego na gruźlicę, by udzielał Indianom komunii!!!
Obecnie Ameryka Południowa jest pełna wierzących i oddanych katolików i jest ostoją kościoła katolickiego. „Papież tysiąclecia” JP II podczas pobytu na tamtych ziemiach mówił o „zwycięstwie fundamentalnych praw człowieka i dziele ewangelizacji i pokoju”.
1500 — Wprowadzenie Litanii do Najświętszego Imienia Jezus.
1512 — Sobór Laterański V, osiemnasty sobór powszechny. Potępił koncyliaryzm.
1513–1521 — Papież Leon X. Za jego pontyfikatu zjawisko kurestwa kleru było tak powszechne, iż wydał artykuł odnoszący się do księży „nałożników jawnych”:
„Stanowimy, że każdy duchowny, jakiego bądź stanu, rodu, godności acz byłby papieskiej, lub innej dostojności, który okaże się nałożnikiem jawnym, po dojściu do wiadomości o tej ustawie i po upływie dwóch miesięcy od jej ogłoszenia w kościele katedralnym, niech będzie zawieszonym od pobierania dochodów ze wszystkich beneficjów swoich przez trzy miesiące. Jeżeli zaś opuściwszy nałożnicę, znowu ją weźmie duchowny, ogłoszonym będzie niezdolnym na urzędy, godności i beneficja”.
— Współcześni dobrze zdawali sobie sprawę z panującego zepsucia, zwłaszcza wyższych warstw kleru. Niccolò Machiavelli (1469–1527) pisał: „Chcę iść do piekła, nie do nieba. W piekle będę miał towarzystwo papieży, królów i książąt, a w niebie są sami żebracy, mnisi, pustelnicy i apostołowie”.
1521 — Marcin Luter pali publicznie bullę papieską w Wittenberdze. Luter odrzuca instytucję kościelną oraz całą hierarchię i większość katolickich obrzędów. W swoich pismach atakuje papiestwo i wzywa do uwolnienia się spod zależności Rzymu.
1523–1534 — Papież Klemens VII, chcąc umniejszyć zarobek publicznym niewiastom, postanowił, że cokolwiek zadecydują o swoim majątku, i tak jego połowa musi przejść na klasztor Santa Maria de la Penitenza.
1540 – Umiera prymas Jan Latalski (1463–1540), pseudo „Kufel” vel „Bachus”. Rozwiązła natura, zdegenerowany pijaczyna.
1542 — Papież Paweł III wzmacnia pozycję Inkwizycji. Inkwizycja otrzymuje nad całym katolickim terytorium taką samą władzę, jaką wcześniej cieszyła się w Hiszpanii.
1542 — W Rzymie pobrano podatek „dochodowy” od 4500 zarejestrowanych, licencjonowanych prostytutek. Nie wliczono tutaj nierządnic arystokracji!
cd....
http://grzegorj.orangespace.pl/pl/historiakk.html
