WSPÓŁCZUCIE I WSPÓŁODCZUWANIE - czy to to samo?

[ptak]

wspolczucie to rezygnacja ze swiata i ze swojego ego:) poparta wiedza 
a wspolodczuwanie to odczuwanie tego jako radosci i smutku ale bez emocji   

Quetz, współodczuwanie, to właśnie poczucie wszystkich emocji i uczuć jakie targają drugą osobą.
Zaś współczucie, to jest to, co wypływa z Ciebie na skutek  Twojego „poczucia”,
czyli  oglądu sytuacji, niekoniecznie zgodnego ze stanem faktycznym. Może to być nawet Twoje błędne
wyobrażenie, które wywoła w Tobie współczucie.
A w rzeczywistości dana osoba jest szczęśliwa i wcale nie wymaga, ani domaga się współczucia.
Chociaż najczęściej prawidłowo odbieramy stan bliźniego, który uruchamia w nas nasze współczucie
i wyzwala odpowiednie dalsze reakcje, np. pomocy.

[quetzalcoatl44]

no tak ale jezeli ktos juz wspolczuje to nie moze kierowac sie emocjiami
bo wtedy bylby wspolodczuwajacy...itd

ps. pozatym emocje, matematyka to tez jakies implanty tz cos co nami kieruje
nie wiem juz zaczynam tak myslec..

[ptak]

no tak ale jezeli ktos juz wspolczuje to nie moze kierowac sie emocjiami
bo wtedy bylby wspolodczuwajacy...itd

ps. pozatym emocje, matematyka to tez jakies implanty tz cos co nami kieruje
nie wiem juz zaczynam tak myslec..

A to już różnie bywa. U jednych obok współczucia uruchamiają się poboczne emocje,
u innych nie. Sprawa indywidualna.

Natomiast dyskutowałabym odnośnie traktowania emocji jako implantów.
To naturalna zdolność człowieka do odczuwania tych stanów.
No chyba, że rozmawiamy o maszynach, którym zaimplementowano emocje i uczucia.
Tylko, czy to możliwe?  

[quetzalcoatl44]

eh emocje sa czyms innym przychodza z zewnatrz
tz napewno ograniczaja swiadomosc

[ptak]

eh emocje sa czyms innym przychodza z zewnatrz   

Czyżby? Owszem, można poddać się cudzym emocjom, ale jednocześnie je anektujesz, gdy się im poddajesz.
Czyli wolną wolą ustanawiasz jako własne przeżywanie. I wibrujesz nimi dzieląc się dalej z innymi.
A gdy masz już dość, albo rozum przyszedł do głowy, wtedy kończysz ów stan "zamroczenia".   

[quetzalcoatl44]

czesto nie daje sie opanowac roznych emocji
i tak wszystko jest ulotne to nie ma sensu przypisywac temu wiekszego znaczenia..

[east]

eh emocje sa czyms innym przychodza z zewnatrz  

Czyżby? Owszem, można poddać się cudzym emocjom, ale jednocześnie je anektujesz, gdy się im poddajesz.
Czyli wolną wolą ustanawiasz jako własne przeżywanie. I wibrujesz nimi dzieląc się dalej z innymi.
A gdy masz już dość, albo rozum przyszedł do głowy, wtedy kończysz ów stan "zamroczenia".  

"Ustanawianie jako własne" to innymi słowy dostrajanie się do określonej wibracji. Rozum pełniłby tu rodzaj regulatora poziomu dostrojenia. Bywa  przecież i tak, że całym sercem jesteśmy z kimś, a rozum podpowiada, że ten poziom współodczuwania nie jest dla nas. I nie chodzi tu o nasze dobro, ale raczej dobro tej drugiej osoby. Uczucia w tym momencie są "złym" doradcą. Tzn . są one prawdziwe, ale trzeba nad nimi rozumem zapanować dla dobra wyższego ( cokolwiek przez to rozumiemy). I tak dochodzi do paradoksów kiedy np sąd wymierza karę niewspółmiernie wysoką do popełnionego czynu nie po to, aby pognębić konkretnego człowieka, ale żeby dać sygnał społeczeństwu, żeby porzuciło tą drogę. Niby  w imię dobra wyższego tzw ogółu.
Tylko, że kiedy ogół potępia takie prawo, to i tak poczucie sprawiedliwości społecznej zostaje pogwałcone, choć w świetle prawa nic złego się nie dzieje. No ale to jest dyskusja na inny panel (tutaj tylko ogólnie pasuje jako pzykład nie-współodczuwania ).

Zastępując działanie (akcję) współodczuwaniem można  osiągnąć niewyobrażalnie lepsze efekty, choć powszechna frustracja wśród ludzi zdaje się wyszydzać ten trop.
Można spotkać się z zarzutem ucieczki  od problemów, a nawet z tchórzostwem. I co znaczące - te zarzuty stawiają wszyscy, a postawy głośnoroszczeniowe są dziś ogólnie aprobowane jako jedyne właściwe.
Niby znamy ze swojego życia fakty jak to intencja zmieniła warunki życia, niby słyszeliśmy coś o h`oponopono -sztuce uzdrawiania innych poprzez uzdrawianie myślą/intencją chorych obszarów w sobie. Niby wiemy, że wszechświat na kwantowym poziomie to Jedność. Ale programy wpojone nam przez "szamanów rzeczywistości" wciąż każą nam wracać na stare tory kolejowe - zarzucamy innym, walczymy z innymi, oceniamy ,szydzimy, obrażamy. Tak na prawdę czynimy to sobie sami.
Dlatego ,że działa współodczuwanie .

[ptak]

Tak na prawdę czynimy to sobie sami.
Dlatego ,że działa współodczuwanie .

I dlatego, aby to co wysyłamy ku innym nie poraziło nas, wyłączamy, blokujemy współodczuwanie.
Oczywiście skuteczność tego wyłączenia i przebicia „na linii” to już odrębny problem. 

[east]

No nie wiem czy da się uniknąć porażenia Blokować to my se możemy chcieć

[Przebiśnieg]

O współczuciu pisał nie będę, gdyż Kobietom wychodzi to o wiele lepiej
Czy to co piszę jest współodczuwaniem
Nigdy nie nie ośmieliłem się powiedzieć, że lubię poezję.
Poza wierszami, które czytałem w liceum na lekcjach polskiego, niewiele jest poezji po którą sięgałem sam.
Owszem, lubię Nosowską.
Przeczytałem niemal wszystkie jej wiersze.
Z własnej nieprzymuszonej woli nigdy nie sięgnąłem po Szymborską.
Wystarczyło to, co przeczytałem w szkole, by stwierdzić, że Szymborska była mistrzynią, która w kunsztowny sposób panowała nad myślą pisaną
Jej sposób składania myśli, był zdumiewający.
Można tylko pozytywnie pozazdrościć
Pozazdrościć takiego kunsztu, arcymistrzostwa, dystansu do siebie też
Przy wierszach Szymborskiej, własny język wydaje jej się prosty jak slang bywalców tandetnej oberży
Za dużo w nim słów, a za mało Słów. Mowa - powietrze
W potoku myślosłów, a mało informacji. Czcza paplanina.
W równym stopniu zauważalny jest doskonały zmysł obserwatorski Szymborskiej.
To, jak pięknie pisze o cebuli i jak trafnie opisuje kondukt żałobny.
Chciałbym bardzo być taki przenikliwy i ciekawy świata.
Pozbawiony ignorancji dla rzeczy najprostszych.
Taki czujny, by wciąż zadawać pytania i sprawdzać, potwierdzać.
Obserwować, nie przywiązując wagi do raz wydanej opinii czy wyciągniętego wniosku.
Żal tylko, że coraz mniej takich ludzi na świecie.
Żal, że kolejny Człowiek przestał się przejawiać.

    Za mądra dla głupich

    A dla mądrych zbyt głupia

    Zbyt ładna dla brzydkich

    A dla ładnych za brzydka

    Za gruba dla chudych

    A dla grubych za chuda

— Katarzyna Nosowska