Czy potrzebna jest globalna katastrofa,aktywnosc takich grup jak PCH,czy bierne czekanie na cud? Moze mozna juz teraz cos zrobic....?
A może powrót do lokalnosci?
Fragment niezwykle ciekawego artykułu ale bardzoooooo długiego...
Bardzo dobrze określił to dr Fritz Schumacher, autor książki “Małe jest piękne” około 40 lat temu. W czasie wykładów w USA zapytano go czy przejście od paliw kopalnych do ludzkiej skali i lokalnych źródeł energii odnawialnej będzie oznaczać akceptację “obniżenia standardu życia”? Schumacher opowiedział: “nie, nie sądzę aby określenie “niższy standard życia” oddawało sytuację, w której zdecydujemy się zwrócić ku dobrowolnej prostocie życia.
Dobrowolna prostota życia oznacza odwrót od ekstrawagancji i ogromnego obciążenia środowiska jakie stanowi społeczeństwo konsumpcyjne XXI wieku. Oznacza uznanie, że możemy radzić sobie całkiem dobrze, a nawet lepiej, mając i używając mniej, pod warunkiem, że to “mniej” jest zasadniczo dobrej jakości oraz nie powoduje dewastacji naszego środowiska, naszego ciała i naszej duszy. Świadomy umysł i lekki “ślad ekologiczny” są zresztą warunkami wstępnymi życia zarówno przed jak i po katastrofie. Dlatego im prędzej się na nowo na nich oprzemy, tym mniej dotkliwe będą jej skutki.
Zamiast wyliczać tysiące lokalnych grup zorientowanych na samowystarczalność, które powstają obecnie jako przeciwwaga dla chwiejącej się globalnej gospodarki, wolę zachęcić do skupienia się na tym co nazywam “zasadą bliskości”. Zasada bliskości to prawdopodobnie coś co najłatwiej zrozumieć jako połączenie praw fizyki i tego co kiedyś nazywaliśmy zdrowym rozsądkiem. Nauka jaka z niej dla nas płynie to działać i myśleć tak jakby miejsce gdzie mieszkamy (wioska, miasteczko, miasto) było środkiem okręgu, a nasze codzienne potrzeby układają się wokół jak szprychy wokół osi w kole roweru. Zasada ta mówi, że powinniśmy się starać zaspokajać większość naszych codziennych potrzeb, których spełnienie jest konieczne dla wyżywienia i fizycznego dobrostanu w obszarze możliwie najbliższym środka obszaru w którym żyjemy. Wtedy staramy się uzyskiwać świeżą żywność z naszego własnego ogródka, w naszym lokalnym niezależnym sklepiku, na targu gdzie przybywają rolnicy albo bezpośrednio od najbliższego ekorolnika.
Wielkim wyzwaniem są duże miasta: jakiś rodzaj wspólnego “zazieleniania” wydaje się jedynym praktycznym wyjściem dostępnym dla mieszkańców żyjących w aglomeracjach powyżej jednego miliona. Wielkie miasta takie jak Londyn pozyskują ogromną większość żywności i energii na swoje funkcjonowanie z zagranicy. Czyni to ich mieszkańców szczególnie wrażliwymi na coraz większe zawirowania na globalnym rynku. Dla tak ogromnych konurbacji samo zapewnienie żywności jest operacją wymagającą wysokiej koordynacji i dużych ilości energii, może się ona łatwo załamać o ile zabraknie stabilnego systemu finansowego, który ją zabezpieczał. Dodatkowym wydatkiem energii jest przetwarzanie żywności i jej transportowanie na wielkie odległości.
Świeża lokalna żywność wymaga bardzo niewielkiego wkładu energii i jest “żywa” dzięki zachowującym witalność składnikom odżywczym i witaminom, które traci się w czasie transportu, pakowania i dni spędzanych w świetle neonów na półkach supermarketów – a wszystko to przyczynia się do zagłady naszej Ziemi. To samo dotyczy energii: zacznijmy od naszego własnego pieca na drewno, od fotowoltaicznych paneli słonecznych albo małego generatora czepiącego energię z wiatru, lub od sąsiedzkiego programu energii odnawialnej. Zaopatrzmy się w drewno u miejscowego handlarza lub leśnika czy rolnika. Zróbmy poważny wysiłek żeby uniezależnić się od “narodowej sieci” i od supermarketów (zostawiają one bardzo duży “ślad energetyczny”) i zacznijmy wspierać lokalnych handlowców w naszym sąsiedztwie. Kiedy przyjdzie co do czego i pogasną światła wtedy okaże się, że to właśnie tutaj tkwi rozwiązanie, a relacje jakie zbudujemy w naszym sąsiedztwie czy lokalnej społeczności okażą się decydujące dla naszej transformacji ku dobrowolnej prostocie. Tylko na poziomie lokalnym możemy brać udział w autentycznej wymianie, która łączy ekologicznego rolnika, leśnika, kowala, piekarza i dostawcę. Posiadanie pieniędzy przestanie być tak istotne, kiedy społeczność powróci do barteru i wymiany. Jeżeli nie włączymy się do tej dynamicznej infrastruktury, wtedy nasze szanse na przejście bez większych cierpień przez nadchodzące wstrząsy o wymiarze planetarnym będą niewielkie.
Poprzez zastosowanie się do zasady bliskości będziemy zmierzać do najbardziej eleganckich i konstruktywnych rozwiązań na niwie ekologii i życia społecznego. Będą one prowadzić do oparcia naszego codziennego życia na zdrowych podstawach. Takie podejście zawiera w sobie również pozytywny potencjał jako katalizator głębokich i znaczących relacji międzyludzkich, rzuci także nowe światło na wspólne, twórcze przedsięwzięcia na naszych polach, ulicach i w naszych domach. Wtedy odkryjemy, że naprawdę istnieją lokalne rozwiązania globalnych problemów.
Zródło:
http://www.bochenia.pl/z-pomoca-innym/2011/T
