Mówiące tabliczki Ouija

[Rafaela]

Mówiące tabliczki Ouija

Wojciech Chudziński

Gdy je wymyślono, nikt nie zakładał, że rekwizytem tym można się posłużyć w kontaktach z zaświatami. Miała to być zwyczajna gra towarzyska, taka jak Scrabble. Dopiero z upływem czasu ouija zaczęły pełnić funkcję pośrednika w rozmowach z duchami.

Znano je już w Chinach ok. 600 roku p.n.e. oraz w Egipcie, gdzie przyjęły postać okrągłej płytki z symbolami i zawieszonego na nici pierścienia. Sto lat później w Grecji uczniowie Pitagorasa organizowali seanse, podczas których mistyczny stolik poruszający się na kółkach podjeżdżał w kierunku znaków, które filozof i jego uczeń Filolaos interpretowali całemu zgromadzeniu jako objawienie pochodzące z niewidzialnego świata.

ImageTego rodzaju przyrządy były też popularne w Rzymie w III wieku naszej ery. Tertulian pisał w Apologii o wirujących stołach, które wieszczą, udzielając pytającym rozumnych odpowiedzi. Podobne opisy znajdujemy u Orygenesa.
Pierwszy patent na tabliczkę do rozmów z duchami otrzymał w londyńskim urzędzie Adolphus Theodore Wagner, profesor muzyki i mieszkaniec Berlina w Królestwie Prus. 23 stycznia 1854 roku zaprezentował on urządzenie nazywane psychografem lub aparatem do wykrywania myśli ludzi poprzez czynnik elektryczności nerwowej. W przedłożonym patencie czytamy m.in. Aparat ten zawiera kombinację prętów czy kawałków drewna połączonych tak, że umożliwiają poruszanie się wszystkich części. Z jednej z podstaw instrumentu zwisa wskaźnik, na jednej lub więcej podstawach jest ulokowany dysk, na którym operator umieszcza dłoń, a z owej podstawy lub podstaw wychodzi kolejny wskaźnik. Pozostałe części aparatu zawierają szklaną płytkę albo inny izolator oraz alfabet i zestaw rysunków czy liczb. Gdy dana osoba, charakteryzująca się pewną elektrycznością nerwową, kładzie dłoń na dysku, instrument zaczyna natychmiast działać, a wskaźnik wybiera z alfabetu litery składające się na słowa i opisuje to, co operatorowi przychodzi na myśl.
Trzy lata wcześniej

twórca nowożytnego spirytyzmu

Francuz Allan Kardec tak pisał w Księdze Mediów o będących w użyciu mówiących tabliczkach:
…niektóre osoby używają czegoś w rodzaju malutkiego, specjalnie skonstruowanego stoliczka, o długości od dwunastu do piętnastu centymetrów oraz wysokości od pięciu do sześciu centymetrów, opierającego się na trzech nóżkach, z których jedną stanowi ołówek; dwie pozostałe nóżki są zaokrąglone lub zakończone kulkami, co ułatwia ich przesuwanie po papierze. Jeszcze inni posługują się trójkątną, podłużną lub owalną „deseczką” o wymiarach od piętnastu do dwudziestu centymetrów kwadratowych. Na jednym z jej końców, na brzegu znajduje się ukośny otwór do umocowania ołówka; przygotowana do pisania deseczka stoi nierówno na papierze, opierając się z jednej strony. Strona ta posiada niekiedy dwa kółeczka ułatwiające ruch. Zresztą można zrozumieć, że forma tych urządzeń nie ma żadnego znaczenia – najlepsze z nich jest to najwygodniejsze.
We Francji najpopularniejsze było urządzenie skonstruowane przez spirytualistę M. Planchette`a, bardzo podobne do opisanych przed chwilą. We wczesnych planszetach jedną z jej nóżek stanowił ołówek, który zapisywał wiadomości przekazywane z zaświatów. Około roku 1886 producenci zaczęli modyfikować kształt tabliczek. Usunęli ołówek, a w końcu uzupełnili treść planszy o nadrukowane litery alfabetu, numery od 1 do 10 oraz słowa: tak i nie. Pojawiały się nawet zwroty: dobry wieczór i dobranoc, co stanowiło kwintesencję wiktoriańskiej elegancji.
ImageW roku 1891 siedmiu mężczyzn: Charles W. Kennard, Harry Welles Rusk, pułkownik Washington Bowie, Elijah J. Bond, William H. A. Maupin, E.C. Reiche i William Fuld otrzymało nowy patent na magiczną grę. Dziś trudno ustalić, czy zaprojektowali ją jako nowy produkt, czy zwyczajnie skopiowali popularny na rynku hit. Tak czy inaczej powołali do istnienia firmę o nazwie Kennard Novelty Company i zaopatrzyli sklepy w pierwsze komercyjne tabliczki do prowadzenia dialogów z duchami. Sprzedawano je po 1,50 dolara za sztukę; były to artefakty wykonane solidnie, z naturalnego drewna. Charles Kennard nazwał je tabliczkami ouija, gdyż – jak twierdził – tak właśnie brzmiało w języku egipskim słowo oznaczające szczęście. Chociaż nie miało to nic wspólnego z prawdą, nazwa przyjęła się i z czasem nowa gra zaczęła być bardziej znana jako egipskie tabliczki szczęścia.
Siedmiu odkrywców zastawiło swoje ziemie, nieruchomości oraz pieniądze. Łączyły ich dwie rzeczy: nie bali się ryzykować i

należeli do loży masońskiej.

ImagePrawdopodobnie spotykali się na tajnych zebraniach i, siedząc wokół stołu przy cygarach i gatunkowej whisky, pewnej nocy postanowili dokonać czegoś w biznesie.
O to, by inwestycja przynosiła spodziewane zyski, dbał pułkownik Bowie. Prezesem został wybrany Rusk, ponieważ miał największe doświadczenie w prawie patentowym. Kennard, który wcześniej prowadził interes nawozowy, udostępnił ziemię i budynki. Bond wprost kipiał od pomysłów i podkreślał, że firma musi wytwarzać nowe gry i zabawki tak, by skutecznie zdystansować rywali. Sam nie był oficjalnym udziałowcem spółki, ale jako twórca większości patentów odgrywał w niej znaczącą rolę.
Produkcją zajął się William Fuld – człowiek bardzo ambitny, który jednak nie mógł pochwalić się majątkiem i na swój sukces musiał dopiero zapracować.
Patent na zmodyfikowaną tabliczkę ouija wydano 18 lutego 1891 roku (nr 462,819). Otwiera go zapis o następującej treści: Niechaj będzie wiadome, że ja, Charles W. Kennard, mieszkający w Baltimore, stan Maryland, wynalazłem całkiem nowe i pożyteczne poprawki w „Tabliczkach do Rozmów”, których dotyczą poniższe specyfikacje.
ImageNiestety produkcja magicznego przedmiotu osobie podpisanej pod tym dokumentem nie przyniosła szczęścia. Charles W. Kennard stał się bowiem – rzec można – jedną z pierwszych ofiar feralnej tabliczki. Już dziewięć miesięcy później, poprzez tzw. wrogie przejęcie utracił firmę, a jej nowym właścicielem stał się jego dawny pracownik, William Fuld. Kennard został usunięty, mimo że w nazwie przedsiębiorstwa figurowało jego nazwisko, a siedziba firmy znajdowała się na należącej do niego ziemi. Syn Kennarda, Edward napisał we wspomnieniach, że zawsze mu powtarzano, iż ojca wysadził z interesu Fuld.
Nowy prezes zmienił nazwę firmy na Ouija Novelty Company i wymyślił nową historię pochodzenia tabliczek, aby przydać im aury tajemniczości. Utrzymywał mianowicie, że nazwa ouija jest zbitką francuskiego i niemieckiego słowa tak.
Pod kierunkiem Fulda firma zwiększyła produkcję gry, chcąc wyjść naprzeciw zapotrzebowaniu rynku. Pokrzyżowała też plany Kennarda, który parokrotnie przymierzał się do wytwarzania bliźniaczych tabliczek. Aby wygrać z konkurencją, Fuld wymyślił tańszą wersję własnego produktu i w 1920 roku zaczął sprzedawać mistifying oracle – dokładną kopię ouija, tyle że za niższą cenę. Uruchomił także linię produkcyjną biżuterii ze znakiem firmowym ouija i oleju ouija pomagającego na reumatyzm (!). Zarejestrował też znaki towarowe na sformułowania: egipska tabliczka szczęścia, hinduska tabliczka szczęścia oraz WE-JA, jako że w ten sposób wymawia się słowo ouija w języku angielskim.
Ale

przekleństwo magicznej gry

dotknęło również Fulda. W roku 1898 William i jego brat Isaac utworzyli przedsiębiorstwo o nazwie Issac Fuld & Brother. Issac był starszy od Williama o 5 lat i miał już spore doświadczenie w biznesie. Jednak w kwietniu 1901 roku po burzliwej kłótni dotyczącej kierunków rozwoju firmy bracia poróżnili się i już nigdy ze sobą nie rozmawiali. Procesowali się w sądzie przez 18 lat!
W międzyczasie starszy z braci Fuld złamał zakaz sądowy i w 1904 roku wypuścił na rynek tabliczkę o nazwie oriole, która była de facto dokładną kopią oryginalnych ouija.
ImagePrzekleństwo tabliczki dało o sobie znać ponownie 24 lutego 1927 roku. Wówczas to William Fuld wspiął się na dach trzypiętrowego gmachu fabryki, aby na miejscu nadzorować instalację masztu radiowego. Gdy poręcz, której się przytrzymywał, nieoczekiwanie pękła, spadł z dużej wysokości. Podczas transportu ułamany kawałek żebra przebił mu serce i William, nie odzyskawszy przytomności, zmarł w szpitalu.
W roku 1927, już po jego śmierci interes przejęły dzieci i sprzedawały tabliczki aż do roku 1966. Wówczas prawa do produkcji ouija odkupiła znana firma zabawkarska Parker Brothers. Szacuje się, że od tego czasu w Ameryce i Europie sprzedano ponad 25 milionów sztuk ouija! Popyt na nie wzrósł w okresie obydwu wojen światowych: kupowały je głównie kobiety pragnące nawiązać kontakt z synami i mężami poległymi na froncie.
Pierwsze tabliczki Parker Brothers były dobrej jakości, ale później zaczęto wytwarzać je z kartonu i tektury. Obecnie tabliczki z drewna wykonują jedynie indywidualni rzemieślnicy. Chociaż plansze do rozmów z duchami produkuje dziś wiele firm, bez wątpienia najlepszy slogan reklamowy dla ouija wylansowali Parker Brothers. Brzmiał on: To tylko gra – czy tylko?
Co ciekawe, gdy wymyślono tabliczkę ouija, nikt nie zakładał, że można się nią posłużyć w kontaktach z zaświatami – miała to być zwyczajna gra towarzyska, taka jak Scrabble. W jaki sposób ten artefakt działa – i dlaczego – pozostaje tajemnicą także dla jej twórców.
Współczesna ouija wyglądem przypomina szachownicę. Na planszy, w półokręgu, widnieją cyfry, litery alfabetu oraz słowa tak i nie. Do tabliczki przymocowany jest wskaźnik, zwany planszetą, na którym uczestnicy seansu opierają czubki palców. Po zadaniu pytania planszeta zaczyna wskazywać litery, które układają się w logiczne zdania.
Profesjonalne media podważają wartość ouija, uważają bowiem, że przyrząd ten zbyt łatwo daje się kontrolować przez

pospolite duchy.

ImageTe zaś, jak wiadomo, są bardziej zainteresowane psotami i zabawą niż przekazywaniem istotnych informacji. Inni sądzą, że za pośrednictwem ouija ujawniają się treści obecne w naszej podświadomości. Jedna z teorii zakłada, że otrzymywane informacje co prawda pochodzą ze sfery nadprzyrodzonej, lecz ich źródłem są siły demoniczne, a nie osoby zmarłe.
Znawca okultyzmu, lekarz, teolog i egzorcysta ewangelicki dr Kurt Koch pisze: Psycholodzy chcieliby, żebyśmy uważali tę grę za nieszkodliwą. Twierdzą, że wydobywa ona na światło dzienne jedynie sprawy ukryte w naszej podświadomości. Szybko można wykazać nieprawdziwość takiego poglądu. Przy pomocy tabliczki ouija objawiane są zakryte fakty z przeszłości i przepowiednie dotyczące przyszłości. A takie sprawy nie mogą mieć źródła w naszej podświadomości.
Trudno się z tym nie zgodzić. Dowody na to, że treść przekazów tabliczek ouija nie może pochodzić wyłącznie ze świadomości lub podświadomości obserwatora, przedstawił na początku XX wieku angielski fizyk William F. Barret. Poddał on tabliczkę testom, które w sposób jednoznaczny potwierdziły jej paranormalny charakter. W roku 1914 Barret napisał, że ouija działa skutecznie nawet wtedy, gdy operatorzy mają zawiązane oczy, albo gdy na planszy inaczej rozmieści się litery, a następnie zakryje ją przed wzrokiem uczestników seansu. Nie przeszkadza to ouija funkcjonować ze zwykłą prędkością i dokładnością!
Podsumowując rezultaty badań – stwierdził angielski fizyk – jestem przekonany o nadprzyrodzonym charakterze omawianego zjawiska oraz o tym, że mamy tu do czynienia z działaniem jakiejś inteligentnej, pozbawionej ciała istoty, która łączy się z osobowością jednego lub kilku uczestników seansu, kierując ruchami ich mięśni.
William Crookes, znakomity brytyjski chemik i badacz mediumizmu, wspomina w jednej z książek, że pewnego razu tabliczka sama przysunęła się do jego ręki, po czym zaczęła w nią uderzać, jakby domagając się rozmowy. Dobrze – powiedział wtedy – lecz tym razem to ja sam wskażę ci sposób, w jaki będziemy się porozumiewać. Żądam mianowicie, abyś mi odpowiedziała wedle alfabetu telegraficznego. Inteligentna tabliczka z miejsca zaczęła wybijać uderzenia według wskazanego kodu.
Ksiądz Marian Nitecki w książce Zjawiska spirytystyczne w oświetleniu Nauki i Objawienia (data wydania 1920) pisze: Te martwe przybory, używane do rozmowy na seansach – stoliki i ekierki – nieraz ukazują widoczne upodobanie do wprowadzania rozmaitości w ich automatycznej roli (...). Chcą żyć i bawić się z ludźmi!
Inny badacz mediumizmu, Mikołaj Aksakow, zauważył, że tabliczki dość często udzielają odpowiedzi zdaniami, w których wyrazy ułożone są odwrotnie, albo robią to w innym języku – jakby dla hecy.
Niektórzy badacze uznają tabliczkę za grozne narzedzie.które nie powinno znaleźć się w niepowołanych rękach.

[Rafaela]

 David Farrant, przewodniczący Brytyjskiego Towarzystwa Parapsychologicznego i Okultystycznego, uważa ouija za bramę prowadzącą do potężnych i złowrogich sił. Jeśli uczestnicy seansu nie mają odpowiedniego przygotowania, korzystając z ouija wystawiają się na duże niebezpieczeństwo.
Te siły naprawdę istnieją. Kiedy uczestniczę w seansie, przestrzegam ściśle określonych reguł – mówi Farrant. – Niezbędne jest uzyskanie elementarnego wtajemniczenia oraz zrozumienie pewnych zasad (...). A to i tak dopiero pierwszy krok.
Środki zabezpieczające, polecane przez Farranta, to m.in: srebrna biżuteria, otoczenie uczestników seansu kręgiem ze świec, a przede wszystkim niedawanie wiary wszystkiemu, co się słyszy, ponieważ ouija bardzo często straszy i wprowadza ludzi w błąd.
Egzorcysta Donald Page utrzymuje, że większość przypadków opętania wiąże się właśnie z aktywnością tabliczek ouija. Zapewnia też, że jest to jeden z najłatwiejszych i najszybszych sposobów popadnięcia w opętanie. Słowa odczytywane z tabliczki często odnoszą się do krwi i śmierci – dodaje psychoterapeuta Gordon Wright.
ImagePrzeciwnikami używania ouija byli: wielki amerykański wizjoner Edgar Cayce oraz angielski mag - okultysta, Aleister Crowley, który w tonie nagany pisał o spirytystach: Z rozmysłem zapraszają wszystkie bez wyjątku duchy, demony, powłoki zmarłych, wszelki ekskrement i brud ziemi i piekła, by tryskał na nich swym śluzem. To zaproszenie przyjmowane jest chętnie, jeśli nie jest obecny jakiś czysty człowiek z aurą na tyle dobrą, by odstraszyć odrażających mieszkańców otchłani...
Danny Korem, autor książki Moce nadprzyrodzone, a przy tym zawodowy iluzjonista i sceptyk, wyklucza nadprzyrodzony charakter przekazów ouija. Dodaje jednak: Widziałem, słyszałem i czytałem o wielu negatywnych przeżyciach, które dotykały ludzi poszukujących poznania przez to urządzenie.
Doktor Geoffrey Scobie z Uniwersytetu Glasgow

leczy pacjentów, którzy odnieśli urazy psychiczne

w związku z wykorzystywaniem ouija. Tabliczka stawia ludzi w obliczu zjawisk, które są dla nich całkowicie niewytłumaczalne – podkreśla Scobie. A to, jego zdaniem, może powodować wiele negatywnych zjawisk w psychice.
Na Zachodzie tabliczka ouija jest sprzedawana jako gra towarzyska i bez problemu można ją nabyć w sklepach z zabawkami. W dołączonej do produktu instrukcji czytamy, że z gry mogą korzystać dzieci powyżej ósmego roku życia.
ImageOuija używa się do odnajdywania zgubionych przedmiotów, kontaktowania się z bliskimi zmarłymi i poznawania świata duchów. Ludzie pytają tabliczkę o karierę zawodową, małżeństwo, zdrowie. Traktują jak doradcę i konsultanta w najważniejszych sprawach życia.
Z historii kontaktów z tabliczką ouija wynika, że można ją zastosować – jak każde narzędzie – zarówno do działań dobrych, jak i złych.
The Bradbury Building to dość dziwaczna konstrukcja wznosząca się na rogu ulicy Trzeciej i Broadway w Los Angeles. Ten architektoniczny cud wciąż przyciąga filmowców z Hollywood, którzy w jego murach kręcili tak znane filmy, jak Blade Runner czy Siedem. Jest w tym budynku coś niesamowitego, co kojarzy się ze złym przeczuciem.
Legenda mówi, że zanim George Wyman wzniósł ten obiekt dla Louisa Bradbury’ego w roku 1893, skonsultował się ze swym zmarłym bratem za pomocą ouija. Jako początkujący architekt miał niewielkie doświadczenie i nie wierzył w swe zdolności. Jego brat najwidoczniej był innego zdania, ponieważ podczas sesji z użyciem tabliczki przeliterował wiadomość: Zbuduj „Bradbury Building”. To uczyni cię sławnym. George tak właśnie uczynił i sława pojawiła się bardzo szybko.
ImageW latach 1913 - 1937 dzięki tabliczce ouija Pearl Curran nawiązała stały kontakt z duchem o imieniu Patience Worth. W rezultacie tej znajomości powstało sześć powieści i dwa tysiące strof wierszy. Pearl pisała tak wiele, ponieważ miała własne czasopismo Patience Worth`s Magazine – które w całości było poświęcone jej automatycznym przekazom z zaświatów. (O Pearl Curran pisaliśmy obszernie w pierwszym tomie tego cyklu, zatytułowanym Ten drugi w nas. Od objawień aniołów do malarstwa duchów).
Natomiast Emily G. Hutchings, przyjaciółka pani Curran,

skontaktowała się z duchem Marka Twaina.

ImageKorzystając z własnej tabliczki ouija napisała powieść Jap Heron, którą Twain rzekomo jej podyktował. Dzieło skrytykowano za nie najlepszy styl. Być może, jak zauważył jeden z rozczarowanych krytyków literackich: Mark Twain, przechodząc na „tamtą stronę”, pozostawił na Ziemi znacznie więcej niż tylko swe ciało.
Pod dyktando tabliczki ouija Robert (9 lat) i Virginia (13 lat) Wauchope napisali książkę o Krainie Oz. Był rok 1920 i Lyman Frank Baum, twórca oryginalnej serii, nie żył już od roku. Czy ta książka mogła być jego literackim dziełem zza grobu? Większość miłośników Oz w to wątpi. Zgadzają się natomiast w czym innym, że Invisible Inzi of Oz (Niewidzialny Inzi z Oz) nie jest najlepszą książką o Oz. Niektórzy uważają ją za najgorszą.
Anglik Sax Rohmer, autor powieści o sławnym doktorze Fu Manchu (cykl ukazywał się w odcinkach w latach 1912 - 1913), członek takich okultystycznych organizacji, jak np. Zakon Złotego Świtu, u progu swojej kariery literackiej korzystał z tabliczki ouija w wielu dziedzinach życia. Przyniosło mu to sławę, bogactwo i możliwość podróżowania po całym świecie. Jednak kolejne konsultacje z magiczną planszą nie uchroniły go przed miłością do hazardu. Któregoś dnia w Monte Carlo stracił wszystko, co wcześniej zarobił!
Dorothea Turley i jej córka Mattie zostały skazane za morderstwo w sławnym procesie z lat 30. ubiegłego wieku. Piętnastoletnia Mattie opisała w szczegółach, jak tabliczka ouija obsługiwana przez jej mamę nakłoniła ją do zabicia ojca śrutówką.
ImageSędziowie i ława przysięgłych ustalili, że morderstwo miało więcej wspólnego z polisą ubezpieczeniową na życie i tajemniczym kochankiem matki niż z tabliczką ouija. Dlatego Dorothea trafiła do więzienia, a Mattie do poprawczaka. Sąd wyższej instancji uchylił jednak wyrok i Dorothea po trzyletnim pobycie w więzieniu wyszła na wolność. Mattie pozostała w poprawczaku do ukończenia 21. roku życia. Jak wieść niesie, nigdy więcej nie korzystała z usług magicznej tabliczki.
James Merrill, pisarz i poeta, skomponował olbrzymi, 560-stronicowy poemat The Changing Light of Sandover (Zmieniające się światło w Sandover, 1982) – porównywany do dzieł Dantego, Miltona i Blake`a – po długich sesjach z wykonaną własnoręcznie tabliczką ouija. Czy inspiracja rzeczywiście pochodziła od duchów (konwersował m.in. z nieżyjącym angielskim poetą, Wystanem Hugh Audenem), czy też tabliczka wyzwoliła jego własną twórczą ekspresję? Trudno powiedzieć.
Iris Maloney wygrała 1,4 miliona dolarów na kalifornijskiej loterii, a szczęśliwe numery podała jej tabliczka ouija. – Hank już się ze mnie nie śmieje – chichotała Iris, mówiąc o swym mężu, który doradzał jej, aby wyrzuciła tę przeklętą rzecz. Wymachując czekiem w jednej ręce i trzymając deskę ouija w drugiej, Iris pozowała do pamiątkowej sesji zdjęć przed grupą fotoreporterów z kilku gazet. – Nie wiem, czy będę nadal używała ouija – stwierdziła. Jak się okazało, Hank, dowiedziawszy się, że jego żona

dzięki konsultacjom z kawałkiem drewna stała się milionerką

i dostała zawału.
Sześciu żołnierzy amerykańskich uciekło z wojska, kiedy tabliczka ouija ostrzegła ich o zbliżającej się globalnej zagładzie. Policja zatrzymała uciekinierów, gdyż mieli rozbite tylne światła w volkswagenie. Śledztwo ujawniło, że magiczna plansza zapowiedziała m.in. wojnę w Zatoce i trzęsienia ziemi w Iranie, zniszczenie Nowego Jorku w wyniku wycieku gazu oraz ponowne przyjście Chrystusa.
ImageWojsko wykazało całkowite niezrozumienie dla tych rewelacji i zwolniło żołnierzy ze służby, jednocześnie degradując ich i potrącając żołd za pół miesiąca. Podobno przywódca wspomnianej grupy do dziś podróżuje po USA, wygłaszając wykłady na temat stylu życia oraz udzielając konsultacji z użyciem tabliczki.
Grupa dziesięciorga nastolatków z Alberty (USA), bawiąc się ouija, weszła w konflikt z jakąś wrogą siłą. Po sesji z udziałem nieznanych istot, zdezorientowana młodzież waliła pięściami w ściany oraz w coś, co znajdowało się w powietrzu. Ktoś wezwał pogotowie i jedną z dziewcząt z zaburzeniami psychicznymi przewieziono do szpitala. Teorie próbujące wytłumaczyć ten incydent wahały się od wyjaśnień typu: dzieciaki się przestraszyły, aż do podejrzanej aktywności duchów. Zmartwieni rodzice poprosili duchownego, by dziewczynę i dom, gdzie wszystko się zaczęło poddał egzorcyzmom. Po tej interwencji zapanował spokój.
ImageW angielskim sądzie apelacyjnym doszło do rewizji pewnego procesu, kiedy wyszło na jaw, że niektórzy przysięgli podczas ustalania werdyktu używali ouija. Tabliczka zasugerowała im, by dwoje ludzi podejrzanych o morderstwo uznać za winnych. Przysięgli przyznali się nie tylko do używania tabliczki ouija, ale i picia alkoholu. Chociaż do wydania werdyktu konieczna jest bezwzględna większość głosów, a tylko cztery osoby korzystały z planszety, sąd apelacyjny zadecydował, że sprawa musi być ponownie rozpatrzona. W toku ponownego procesu oskarżonych uznano za winnych zbrodni, lecz już bez udziału ouija.
Kilku więźniów kalifornijskiego zakładu karnego popadło w stan bliski histerii po zabawie z ouija, wykonaną z przerobionej planszy Scrabble. Więźniowie – członkowie latynoskiego gangu z południowej Kalifornii – uznali, że są opętani przez diabła i wywołali taką awanturę, iż musiano wezwać kapelana, aby przeprowadził w celach egzorcyzmy. Rzecznik zakładu karnego z Santa Clara był zdumiony pomysłowością osadzonych. Na tylnej stronie planszy Scrabble narysowali księżyc, słońce i litery – wszystkie składniki tabliczki ouija – entuzjazmował się. Więźniowie przyrzekli, że już nigdy więcej nie będą zajmować się takimi rzeczami.

Czym zatem jest tabliczka ouija?

ImageBez swej złej sławy byłaby z pewnością tylko kolejną grą czy zabawą towarzyską. Jako instrument umożliwiający kontakt z duchami wciąż budzi emocje.
Warto tu zaznaczyć, że tak, jak stało się to ze spirytyzmem w wydaniu sióstr Fox i Allana Kardeca, który w wieku technologii przeistoczył się w transkomunikację (nawiązywanie kontaktów z zaświatami za pomocą urządzeń elektronicznych: radia, telefonu, telewizora i komputera), również tabliczka ouija doczekała się nowej, zaskakującej wersji adekwatnej dla użytkowników XXI stulecia. Otóż zaczęto ją zastępować tzw. iPodem, czyli najpopularniejszym przenośnym elektronicznym urządzeniem cyfrowym firmy Apple.
 iPody są małe, pojemne i mają atrakcyjny wygląd. Duży ekran, żywe kolory i okrągły panel sterujący to niewątpliwe zalety tego odtwarzacza w kontekście wykorzystywania go w roli magicznej tabliczki. Gdy na panelu oprzemy palce, tak jak czyniło się to z planszetą, iPod zacznie pełnić funkcję tradycyjnej tabliczki, na dodatek w małym, przenośnym formacie. Dodajmy, że urządzenie to jest również w stanie wykorzystywać do komunikacji, poza alfabetem i cyframi, wyszukiwane w internecie piosenki czy pliki o innym charakterze, łączy się bowiem bezprzewodowo z siecią.                                           
Jak można przypuszczać, nie przewidzieli tego nawet producenci tych mini-odtwarzaczy. Wygląda więc na to, że najnowsza technologia na dobre zagościła w praktyce spirytyzmu, zaspokajając wyszukane potrzeby klientów XXI wieku.

Nieznany Świat 3/2009
Komentarze

[Dariusz]

——————————————————————
17:40 - Czy słyszeliście o facecie, który nazywa się George Hunt Williamson? Williamson napisał książkę o bliskich kontaktach z istotami pozaziemskimi, utrzymując że sam nawiązał z nimi kontakt w latach 50-tych. Jego doświadczeniem zainteresowały się  tajne służby zwane Collins Elite, których działalność opisał Nick Redfern w niedawno wydanej książce pt. „Final Events”.



Williamson studiował na University of Arizona, ale został wywalony z uczelni za kiepskie wyniki w nauce. Zafascynowany książką Pelleya „Star Guest”, wolał pomagać mu w wydawaniu miesięcznika „Valor”. W tym czasie Pelley został wypuszczony z więzienia za działalność antypaństwową przeciwko rządom prezydenta Roosvelta. Pelley był faszystą i założycielem organizacji „Srebrne Koszule”. Fascynowały go także eksperymenty okultystyczne i Williamson wraz z nim zaczęli szukać tą drogą kontaktów z istotami pozaziemskimi. Do tego celu Williamson wykorzystywał tabliczkę ouija.

Nieoczekiwanie eksperymenty te sprawiły, że Williamson naprawdę nawiązał jakiś kontakt poprzez channeling i świadkowie tych wydarzeń opowiadają że wpadał on w rodzaj transu i mówił rozmaitymi głosami. Prowadził nawet całe dialogi, jakby jego ciałem owładnęły rozmaite demony mówiące różnymi głosami.

W 1954 Williamson wydał książkę pt. „Saucers Speak” (Spodki mówią), gdzie opisał swoje eksperymenty z kontaktowaniem istot pozaziemskich dzięki tabliczce ouija i krótkofalówce. Utrzymywał, że nawiązał kontakt z Actarem z Merkurego, Adu z Hatonn z Andromedy, Agfa Affa z Urana, Ankara-22 z Jowisza i Artoka z Plutona. Williamson utrzymywał też, że cały Układ Słoneczny jest pełen inteligentnych istot innych niż ludzie.

Po wydaniu tej książki Williamson postanowił zmienić swoją tożsamość . Zmienił imię nazwisko i całą swoją historię życia. Nikt nie usłyszał o nim więcej i zmarł zapomniany przez świat i fascynatów UFO w 1986 roku. Jednak wg Nicka Redferna agencje rządowe badające możliwość nawiązania kontaktów z istotami pozaziemskimi nigdy o nim nie zapomniały. Interesowały ich szczególnie techniki używania tabliczki ouija do zbierania informacji wywiadowczych. CIA wysyłała swoich agentów na okultystyczne spotkania i obserwowała później działalność ich uczestników. Zainteresowanie użyciem tabliczki ouija w CIA, było tak silne, że wydano nawet wewnętrzny dokument pt. „Historia ouija i jej zastosowanie w wywiadzie”.

http://nowaatlantyda.com/2012/02/06/6-luty-2012/